<meta name='google-adsense-platform-account' content='ca-host-pub-1556223355139109'/> <meta name='google-adsense-platform-domain' content='blogspot.com'/> <!-- --><style type="text/css">@import url(https://www.blogger.com/static/v1/v-css/navbar/3334278262-classic.css); div.b-mobile {display:none;} </style> </head><body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://draft.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d8146522117768614472\x26blogName\x3dHtoo+Myat\x27s+short+stories\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dBLACK\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://htoomyat-shortstories.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3den\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://htoomyat-shortstories.blogspot.com/\x26vt\x3d2159661767791859916', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>

ထြန္းထြန္း

February 28, 2008




ဒူးကလည္း နာေနတယ္။ ေဘာင္းဘီကလည္း နဲနဲ ရွည္ေနေတာ့ အနာနဲ႔ လာလာ ပြန္းေနတယ္။ ဒီေန႔ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ရတာက အရင္ေန႔ကထက္ ပိုေ၀းသလိုပဲ။ ေခ်ာ္လဲစကေတာ့့ ဘာမွ မျဖစ္ဘူးေလ။ ေခြ်းေတြ ျပန္ေနလို႔ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ ဟိန္းေက်ာ္က သဲနဲ႔ပြတ္ဖို႔ ေျပာတယ္။ ေအာင္လင္းကက်ေတာ့ တံေတြးနဲ႔ ဆြတ္လိုက္တဲ့…။ ေအာင္လင္း အေဖက ေဒါက္တာႀကီး ဆိုေတာ့ သူေျပာသလို တံေတြးပဲ ဆြတ္လိုက္တယ္။ အေမက ေျပာတာေတာ့ သံနဲ႔ စူးရင္ ေမးခိုင္ပိုး ၀င္မယ္တဲ့…။ အခု ေျမႀကီးနဲ႔ ထိတာဆိုေတာ့ အဲဒီပိုးႀကီး မ၀င္ေလာက္ပါဘူးေလ။ တိုးလိႈင္ ေျပာတာကေတာ့ ေမးခိုင္ပိုးကို သူျမင္ဖူးတယ္၊ ပိုးဟပ္ေလာက္ ရွိတယ္ဆိုပဲ။ အဲလိုဆိုေတာ့ ၀င္လည္း အသိသာႀကီးပါေလ။ မ၀င္ခင္ ဖမ္းလိုက္မွာေပါ့။ ဟင္… ဒီဦးေလးႀကီး လမ္းေဘး ကံ့ေကာ္ပင္ေပၚ ဘာတက္လုပ္ေနတာလဲ။ ပန္းတက္ခူးတာ ထင္တယ္။

ေတာ္ေသးတာေပါ့ ဟြန္းတီးလိုက္ေပလို႔၊ ေနာက္က ဦးကာလုတို႔ ေက်ာင္းကားႀကီး၊ ဒီမွာက စဥ္းစားေနတာနဲ႔ ကံေကာင္းလုိ႔ မတိုက္မိတယ္။ အား… ေျခေထာက္ကလည္း နာလာျပန္ၿပီ။ ဒီလို ဒူးပြန္းသြားလည္း ေဘာလံုး ဆက္ကန္ခ်င္ ေနတုန္းပဲ။ ေျခေထာက္ ႏွစ္ဖက္စလံုးမွာလည္း ဒါဏ္ရာခ်ည္းပဲ။ ဟိုတစ္ခါ ေျခသည္း ျပဳတ္ထြက္သြားတဲ့ က်ေနာ့္ ညာဖက္ ေျခသန္းဆို ေျခသည္းခြံ အသစ္ေတာင္ ျပန္ထြက္လာၿပီ။

ေက်ာင္းမွာက ကာယ အခ်ိန္ဆို ဆရာက ေဘာလီေဘာ ေဘာလံုးလည္း ထုတ္ေပးတယ္။ ေဘာလံုးလည္း ထုတ္ေပးတယ္။ ျခင္းထဲပစ္တဲ့ ေဘာလီေဘာလဲ ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အားကစားရံုထဲမွာ ဘယ္ေတာ့မွ မအားေတာ့ က်ေနာ္တို႔လဲ မေဆာ့ျဖစ္ပါဘူး။ အဲဒီ ေဘာလံုး နီနီႀကီးကို က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ျခင္းေဘာလံုး လို႔ပဲ ေခၚၾကတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေဘာလံုးကန္ရတာ အႀကိဳက္ဆံုးပဲ။ က်ေနာ္ ငယ္ငယ္ကတည္းက အရုပ္ဆိုင္ ၀င္ရင္ ေသနတ္ရုပ္ေတြ၊ ကားရုပ္ေတြ၊ စစ္သားရုပ္ေတြ ေတြ႔ေပမဲ့ က်ေနာ္ အျမဲတမ္း ေဘာလံုးပဲ ပူဆာတာပဲ။ အေမက ၀ယ္မေပးေတာ့ ဆိုင္ေရွ႔မွာပဲ ထုိင္ငိုပစ္လုိက္တာ၊ ဒါလည္း မရပါဘူး၊ က်ေနာ့္ ဖင္ကို သံုးခ်က္ေလာက္ ရုိက္ၿပီး အတင္း ဆြဲေခၚသြားတာပဲ။


ကစားကြင္းထဲမွာ ေဘာလံုး ထုတ္ေပးလုိက္ရင္ ရွစ္တန္းက အကိုႀကီးေတြက အတင္း လုသြားၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အစကက်ေတာ့ ေဘာလီေဘာ ေဘာလံုးနဲ႔ ကန္ၾကတယ္။ ျခင္းေဘာက်ေတာ့ သိပ္ေလးေတာ့ မကန္ႏုိင္ဘူးေလ။ ေနာက္လည္းက်ေရာ ေဘာလီေဘာ ေဘာလံုးေလးပါ လုသြားၾကေတာ့ က်ေနာ္တို႔က ဆရာ့ကို သြားတိုင္တယ္။ သြားတုိင္မွ ျပန္ရတယ္။ ေနာက္ပုိင္းလည္း ခဏ ခဏ လာလုေနေတာ့ အခုလို ေက်ာင္းဆင္းမွ ေဘာလံုးကန္ၿပီး အိမ္ကို ေနာက္က်မွျပန္ရတယ္။ ေအာင္လင္းရဲ့ ေဘာလံုးနဲ႔ေပါ့။ ေဘာလံုးက အျဖဴနဲ႔ အနီ အကြက္ေတြ၊ အနီေရာင္ အကြက္ေတြက ၾကယ္ေလးေတြလိုပဲ။ ေနာက္ၿပီး အကြက္ေလး တစ္ကြက္မွာ အဂၤလိပ္ စာတန္းေလးနဲ႔ ေအာက္မွာ အို၀င္တို႔ ပါတဲ့ အသင္းရဲ့ အလံေလး ကပ္ထားတယ္။

ဟားဟား… ေဘးက ျဖတ္သြားတာ ေက်ာ္ထက္ေအာင္္ရဲ့ ကားဗ်၊ က်ေနာ့္ကိုေတာင္ တာ့တာ ျပသြားေသး။ က်ေနာ္က သူတို႔ကိုေတာ့ ခင္တယ္။ ႏွင္းပြင့္ျဖဴတို႔ ေအးျမတ္သူ တို႔ကိုေတာ့ မုန္းတယ္။ သူတို႔ကားနဲ႔ ျဖတ္သြားရင္ အျမဲတမ္း ေျပာင္ေျပာင္ ျပသြားတယ္။ ေနာက္ၿပီး ရန္ျဖစ္ရင္ နင္က ငါတို႔လို ကားစီးႏုိင္လုိ႔လား အျမဲတမ္းေျပာတယ္။ က်ေနာ့္ အေဖမွာလည္း ကားတစ္စီး ရွိတာပဲဟာ။ တကယ္ကေတာ့ အန္ကယ္လွ ကားပါ။

အန္ကယ္လွက အေဖ့ရဲ့ ေဘာစိေလ။ ေဘာစိ ဆိုတာ သူေဌးကို ေျပာတာ။ တခါတေလ အေဖနဲ႔ ရံုးလိုက္သြားရင္ က်ေနာ္က အန္ကယ္ ေဘာစိလို႔ ေခၚလုိက္ရင္ ရယ္ၿပီးေတာ့ မုန္႔ဖိုးေပးေရာ။ အေမလည္း အရင္က အဲဒီရံုးမွာပဲ လုပ္တာပဲ။ အခုမွ တျခားရံုး ေရာက္သြားတာ။ အေမက အေဖ ေနာက္က်မွ ျပန္လာတဲ့ ညေတြဆို အိပ္ရင္းနဲ႔ ေစာင့္ေနရင္း သူတုိ႔ စေတြ႔တံုးက အေၾကာင္း ေျပာျပတယ္။ အေမက အရင္က အန္ကယ္ေဘာစိ… အဲေလ… အန္ကယ္လွရဲ့ စာေရးမေပါ့။ အေမ ရံုးျပန္ရင္ အေဖက ကားနဲ႔ လုိက္ပို႔ေပးရတာ၊ အဲဒီမွာ စေတြ႔တာတဲ့။ တခါတေလေတာ့ က်ေနာ္လည္း အေဖ့လို ကားေမာင္းခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ ေဘာလံုး ပူဆာရင္ေတာ့ အေဖက မင္းအေမကိုေျပာကြာ လို႔ပဲေျပာတာပဲ။ အေမကလည္း ပိုက္ဆံက ဘယ္ေတာ့မွ မပိုဘူး၊ ေဘာလံုးလိုခ်င္ရင္ နင္ မုန္႔ဖိုးမယူနဲ႔ေပါ့ဟဲ့ တဲ့…။ ဟာ… ဒီဖားေလးက လမ္းေပၚမွာ ေသေနတာလား… ကားႀကိတ္တာထင္တယ္၊ ျပားခ်ပ္ေနၿပီ။ ေရွ႕မွာ လမ္းကူးရဦးမယ္။


အစကေတာ့ အေမနဲ႔ လက္ဆြဲၿပီး လမ္းျဖတ္ရတယ္။ က်ေနာ္ သံုးတန္းေရာက္ေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းပဲ အိမ္ျပန္တာပဲ။ အခု ငါးတန္းဆိုေတာ့ ပိုေတာင္ လူႀကီးျဖစ္ၿပီေလ။ ၾကည့္ပါလား က်ေနာ္ ကားေတြ အမ်ားႀကီးၾကားက ျဖတ္ကူးလာတာ ေၾကာက္မွ မေၾကာက္ေတာ့တာ။ အေဖကေတာ့ က်ေနာ့ကို လမ္းကူးရင္ ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး ကူးဖို႔ အျမဲေျပာတယ္။ ေနာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ကားလာတဲ့ဖက္ကို မ်က္ႏွာလွည့္ရတဲ့ ပလက္ေဖာင္းက ေလွ်ာက္တဲ့။ အေဖက အေမ့ထက္ေတာင္ ပို ေၾကာက္တတ္ေသးတယ္ ထင္တယ္။

အရင္ကဆို ညဖက္တိုင္း အေဖနဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲဖက္ကို လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကေလ။ စတိုးဆိုင္ေတြ ေလွ်ာက္ၾကည့္တယ္။ အေဖကေတာ့ ဘာမွ မ၀ယ္ပါဘူး။ ဒီအတိုင္း အေပ်ာ္ေလွ်ာက္ၾကတာ။ တခါတေလ ကုလားႀကီးေၾကာ္တဲ့ ဘယာေက်ာ္ ေသးေသးေလးေတြကို ကန္ေတာ့ေသးေသးတစ္ခု ၀ယ္ေကြ်းတယ္။ ေနာက္က်ေတာ့ ေဘာလံုးဆိုင္ေရွ႕ ေရာက္ရင္ က်ေနာ္ အျမဲတမ္း အေဖ့ကို ပူဆာတယ္။ က်ေနာ္ ပူဆာတဲ့ ေဘာလံုးက်ေတာ့ အျဖဴနဲ႔ အမဲ အကြက္ေလးပါပဲ။ အေဖကေတာ့ ေစ်းႀကီးတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ေနာက္က်မွ ၀ယ္ေပးမယ္တဲ့။


က်ေနာ္ ႏွစ္တန္းတံုးက အေဖ တစ္ေယာက္တည္း ၿမိဳ႕ထဲ သြားတဲ့ ေန႔မွာ တယ္လီဖုန္း ရွိတဲ့ လမ္းထိပ္ စတုိးဆိုင္က ကိုထိုက္က အိမ္ကိုလာၿပီး အေဖ ကားတုိက္လုိ႔ လို႔ လာေျပာတယ္။ ေနာက္က် အေမက က်ေနာ့္ကို ေဘးအိမ္က အန္တီျမနဲ႔ ထားခဲ့ၿပီး အထုပ္ေတြ ထုတ္ၿပီး အျပင္ တန္းထြက္သြားတာပဲ။ ေနာက္ ေလးရက္ေလာက္ ၾကာလို႔ အေဖ ျပန္လာေတာ့ မ်က္ႏွာမွာလည္း ပတ္တီးေတြနဲ႔၊ လက္မွာလည္း မာမာႀကီး တစ္ခု ပတ္ထားတယ္။ ေနာက္ပုိင္း အေဖ ၿမိဳ႕ထဲဖက္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ က်ေနာ့္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မေခၚေတာ့ဘူး။ အေဖ့ကိုလည္း ေဘာလံုးေလး ၀ယ္ေပးဖို႔ မေျပာျပရေတာ့ဘူးေပါ့။ အေမ အလုပ္ အသစ္ရတဲ့ ရံုးကိုေတာ့ က်ေနာ္ တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးဘူး။ လစာ ပိုေကာင္းလို႔ အန္ကယ္လွက ေျပာင္းေပးလုိက္တာတဲ့။ ဒါေပမဲ့ အခုထိလည္း ေဘာလံုး မ၀ယ္ေပးေသးပါဘူး။ ပိုက္ဆံကလည္း ဘယ္ေတာ့မွ ရွိမလဲ မသိဘူး။ အေမကေတာ့ က်ေနာ္ ျပန္မေရာက္ခင္ ရံုးက ျပန္ေရာက္တယ္။ အေဖကေတာ့ အျမဲ မုိးခ်ဳပ္တယ္။

တစ္ခါကဆို အေဖ့ကို က်ေနာ္ ေအာင္လင္းတို႔ အေဖလို ေဒါက္တာႀကီး လုပ္ပါလားလို႔ ေျပာဖူးတယ္။ အဲဒါမွ ပုိက္ဆံ မ်ားမ်ားရၿပီး ေဘာလံုးေလး ၀ယ္ေပးႏိုင္မွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အေဖက ဘာမွ ျပန္မေျပာဘူး။ အေမကေတာ့၊ သား ေနာက္တစ္ခါ အဲလို မေျပာနဲ႔ေတာ့၊ အေဖ စိတ္မေကာင္းဘူးတဲ့။ ေနာက္ေန႔က် အေဖက အိမ္ေရွ႔မွာ က်ေနာ္ စာက်က္ေနတုန္း ေျပာတယ္၊ ထြန္းထြန္းရာ အေဖက လူေတြကို ေဆးမကုေပမဲ့ အေဖ့ ကားႀကီးကိုေတာ့ ခဏခဏ ေဆးကုပါတယ္ကြာ…တဲ့။ ဒါဆို အေဖ ေဘာလံုး၀ယ္ေပးလုိ႔ မရဘူးလား ဆိုေတာ့ အေဖက ပုိက္ဆံမွ မရွိတာလို႔ ျပန္ေျပာတယ္။


ဒီ ေျမာင္းေပၚက တံတားေလး ျဖတ္လုိက္ရင္ ေရွ႔ဆို အိမ္ေရာက္ၿပီ။ က်ေနာ္ ဒီလ အဆင့္တစ္ရရင္ေတာ့ အေမက ေဘာလံုးတစ္လံုး ၀ယ္ေပးမယ္ ေျပာတယ္။ က်ေနာ္လိုခ်င္တဲ့ ေဘာလံုးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္ေတာ့မွလည္း အဆင့္တစ္ မရဘူး။ စာလည္း မက်က္ခ်င္ဘူးေလ။ ေဘာလံုးကန္တဲ့ အေၾကာင္းပဲ စဥ္းစားေနမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေဘာလံုးေလး တစ္လံုးေတာ့ လိုခ်င္တာပဲဗ်ာ။


Labels:

posted by Htoo Myat
2/28/2008

1 Comments:

Blogger :P said...

စာအေရးေကာင္းေလးပါ..
ထြန္းထြန္း ဖတ္ၿပီးေတာ့ သက္ျပင္းခ်မိတယ္..

November 10, 2008 at 1:38 AM  

Post a Comment

<< Home