ေကာင္းကင္မွာ မွိတ္တုတ္ မွိတ္တုတ္ေလး ျမင္ရင္ ဒံုးပ်ံပဲ။ က်ေနာ္ ကာတြန္း စာအုပ္ထဲ ျမင္ဖူးတဲ့ ဒံုးပ်ံက ေျပာင္းဖူးလို ကိုယ္ထည္ရဲ့ ေအာက္ေျခနားမွာ ငါးမန္းအၿမီးလိုမ်ိဳးေလး သံုးခုနဲ႔ေပါ့။ တီဗီထဲက ဒစ္စကာဗာရီ လာတုန္း ျမင္ဖူးလုိက္တာကေတာ့ ေဘးမွာ တိုင္ေလး တစ္တုိင္နဲ႔ ဒံုးပ်ံ ကို ကပ္ထားတာ။ ဒံုးပ်ံ ႏွစ္လံုးတြဲႀကီး ေပၚမွာမွ အာကာသယာဥ္ေလးေပါ့။
က်ေနာ္ကေတာ့ ဒံုးပ်ံ ဆိုတာကိုပဲ ယံုတယ္။ ကိုတုတ္က အာကာသယာဥ္လုိ႔ ေျပာတာကို က်ေနာ္ ဘယ္လိုမွ မခံခ်င္ဘူးဗ်။ အဲဒါနဲ႔ ရန္ျဖစ္ခါနီးမွာမွ ဆရာက ၀င္ၿပီး ေအာက္ကဟာက ဒံုးပ်ံ၊ အေပၚကဟာက အာကာသယာဥ္ လုိ႔ ေျပာျပတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ က်ေနာ္ကလည္း ေက်နပ္ေတာ့တာ။ ဒံုးပ်ံက အစြမ္းလည္း ပိုထက္ေတာ့ ပို အေကာင္ ႀကီးတာေပါ့ေလ။
လူေတြက အာကာသယဥ္နဲ႔ပဲ သြားတာဆိုေတာ့ က်ေနာ္က ဒံုးပ်ံကို ပထမဆံုး စီးဖူးတဲ့လူ ျဖစ္ခ်င္တာ။ လွေဌးတုိ႔ ေအးေမာင္တုိ႔က ဆရာ၀န္ႀကီးျဖစ္ခ်င္တယ္၊ အင္ဂ်င္နီယာႀကီး ျဖစ္ခ်င္တယ္လို႔ ေျပာေပမဲ့ က်ေနာ္က အျမဲ ဒံုးပ်ံ အာကာသ သူရဲေကာင္း ျဖစ္ခ်င္တယ္လုိ႔ ေျပာတယ္။ အေဖကေတာ့ စစ္ဗိုလ္ႀကီး ျဖစ္ေအာင္ လုပ္လုိ႔ပဲ ေျပာေနတာပဲ။ က်ေနာ္ကေတာ့ အားတဲ့အခ်ိန္တုိင္း က်ေနာ့္ ကြန္ပါဘူးေလးကို ေထာင္၊ ခဲတံ ႏွစ္ေခ်ာင္းကို သေရပင္နဲ႔ ပူးခ်ည္ၿပီး ဒံုးျပန္လႊတ္ေနတာပဲ သေဘာက်တယ္။ တခါတေလ စာအုပ္ကို ခလယ္က ဖ်ဲၿပီး ေလယဥ္ပ်ံ ေခါက္ၿပီး လႊတ္ေနတာပဲ။ ဒံုးပ်ံလို ရွည္ရွည္ေလး ေခါက္ၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ လႊတ္ရတာကေတာ့ ပက္ပက္စက္စက္ ျမန္တာပဲ။ က်ေနာ္ သိပ္သေဘာက်တာေပါ့။
ေက်ာင္းမွာ မီးပုံုးပ်ံ ဦးေက်ာ္ရင္အေၾကာင္း သင္ရေတာ့ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ဓါတ္ တက္ၾကြတယ္။ ဒီလို မီးပံုးပ်ံ စီးရတာေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းမယ္ဆို ဒံုးပ်ံေပၚစီးရရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလိမ့္မလဲ ဆိုတာကိုေပါ့။ က်ေနာ္က ဒံုးပ်ံေပၚကေန အေဖ့ကို တာ့တာ လွမ္းျပမွာ။
က်ေနာ္ အိမ္က ေစာင္ေတြကို က်ေနာ့္ကိုယ္ေပၚပတ္ ေရပံုးႀကီး တစ္ပံုးကို ေခါင္းစြပ္ၿပီး အာကာသထဲ ေနဖုိ႔ ေလ့က်င့္တယ္။ အာကာသထဲမွာဆို ေလမရွိဘူးေျပာလုိ႔ က်ေနာ္ အသက္ေအာင့္တာ ေလ့က်င့္ေနတာေတာင္ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာရေနၿပီ။ သူမ်ားေတြက လေပၚ ေရာက္ၿပီးသြားၿပီလို႔ ၾကားဖူးေတာ့ က်ေနာ္က က်ေနာ့္ ဒံုးပ်ံနဲ႔ ေနဆီကို သြားခ်င္တာ။ ေနေပၚမွာ အေမရွိေနမယ္လုိ႔ က်ေနာ္ထင္တယ္။ အေဖေျပာတဲ့ စိတ္ထားေကာင္းရင္ ေရာက္တဲ့ နတ္ျပည္ဆိုတာ ေနပဲ ေနမွာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီေပၚမွာ ပူမယ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ့္ အာကာသ ၀တ္စံုမွာ ေရဆြတ္သြားမွာေပါ့။ ဒါမွမဟုတ္ က်ေနာ္ ေရခဲေသတၱာ အႀကီးႀကီးကို ဒံုးပ်ံထဲ ထည့္ထားၿပီး အဲဒီထဲ ၀င္ေနရင္ ေကာင္းမယ္လုိ႔ ေတြးမိတယ္။
အေမနဲ႔ က်ေနာ္ ႏွစ္ေယာက္စာ ဆန္႔တဲ့ ေရခဲေသတၱာႀကီး ရွိမွ အေမ့ကိုပါ ျပန္ေခၚလာလုိ႔ ရမယ္ေလ။ ညနက္ လာတာနဲ႔အမွ် ေခါင္မိုးေပါက္မွာ ၾကယ္ေတြ စုလာသလို အေဖ့ ေဟာက္သံကလည္း ပိုပိုက်ယ္လာတယ္။ က်ေနာ္ ဘယ္အခ်ိန္က အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္ ဆိုတာကို မမွတ္ႏုိင္ လိုက္ခင္မွာပဲ က်ေနာ္ဟာ ဒံုးပ်ံထဲကို ေရာက္သြား ေတာ့တယ္။
တကယ္ေတာ့လည္း က်ေနာ့္ ေကာင္းကင္က ဒံုးပ်ံေတြဟာ ၾကယ္ေတြလိုပဲ မနက္လင္းေတာ့ ေပ်ာက္ကြယ္ ကုန္ၾကတယ္။
ဒံုးပ်ံ အာကာသ သူရဲေကာင္း ဘ၀ကို ျပည္ဖံုးကား ခ်လုိက္ေတာ့လည္း တက္ကဆီ ေမာင္းရတာက ပိုသာသလိုလို ထင္မိျပန္တယ္။ အာကာသ သူရဲေကာင္းႀကီးရဲ့ တာ့တာ ျပမႈတာကို မျမင္ႏုိင္ေတာ့ပဲ အေဖဟာလည္း အေမ့ ေနာက္ကို လိုက္သြားတယ္။
စစ္ဗုိလ္ႀကီးလည္း မျဖစ္ခဲ့တဲ့ အေဖ့ရဲ့သားဟာ တခါတေလ ညဖက္ အငွားလိုက္ရင္း ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္မိရင္ တလက္လက္ ေတာက္ပေနတဲ့ ၾကယ္ေတြၾကားမွာ ဒံုးပ်ံ တစ္ခုကို ေတြ႔လိုက္သလိုပဲ။ ဒံုးပ်ံကို ေတြ႔တယ္ထင္တိုင္း က်ေနာ့ ေခါင္းကို ျပန္ျပန္ငံု႔ခ် လုိက္မိတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ ဒံုးပ်ံ စီးခ်င္ခဲ့တဲ့ ေကာင္းကင္ကိုလည္း မၾကည့္ပဲ မေနႏုိင္ျပန္ပါဘူး။ ခဏေနေတာ့ ေနာက္ဒံုးပ်ံတစ္ခုကို ထပ္ရွာ ေနျပန္တယ္။
တခါတေလမွာ လက္ညွိးနဲ႔ေထာက္ၿပီး ဒံုးပ်ံေတြကို ေရတြက္မိတယ္။ အဲဒီဒံုးပ်ံေတြဟာ ၾကယ္ေလးေတြပဲ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ေနမွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ ဂရုမစုိက္ပါဘူး။
ေကာင္းကင္မွာ မိွတ္တုတ္ မိွတ္တုတ္ေလး ျမင္ရင္ အဲဒါဟာ အိပ္မက္တစ္ခုပါပဲ။ ကံေကာင္းရင္ေတာ့ အဲဒီ အိပ္မက္ေလး ေၾကြက်လာတာကို ကိုယ္တိုင္ ျမင္ရပါလိမ့္မယ္။
က်ေနာ္ကေတာ့ ဒံုးပ်ံ ဆိုတာကိုပဲ ယံုတယ္။ ကိုတုတ္က အာကာသယာဥ္လုိ႔ ေျပာတာကို က်ေနာ္ ဘယ္လိုမွ မခံခ်င္ဘူးဗ်။ အဲဒါနဲ႔ ရန္ျဖစ္ခါနီးမွာမွ ဆရာက ၀င္ၿပီး ေအာက္ကဟာက ဒံုးပ်ံ၊ အေပၚကဟာက အာကာသယာဥ္ လုိ႔ ေျပာျပတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ က်ေနာ္ကလည္း ေက်နပ္ေတာ့တာ။ ဒံုးပ်ံက အစြမ္းလည္း ပိုထက္ေတာ့ ပို အေကာင္ ႀကီးတာေပါ့ေလ။
လူေတြက အာကာသယဥ္နဲ႔ပဲ သြားတာဆိုေတာ့ က်ေနာ္က ဒံုးပ်ံကို ပထမဆံုး စီးဖူးတဲ့လူ ျဖစ္ခ်င္တာ။ လွေဌးတုိ႔ ေအးေမာင္တုိ႔က ဆရာ၀န္ႀကီးျဖစ္ခ်င္တယ္၊ အင္ဂ်င္နီယာႀကီး ျဖစ္ခ်င္တယ္လို႔ ေျပာေပမဲ့ က်ေနာ္က အျမဲ ဒံုးပ်ံ အာကာသ သူရဲေကာင္း ျဖစ္ခ်င္တယ္လုိ႔ ေျပာတယ္။ အေဖကေတာ့ စစ္ဗိုလ္ႀကီး ျဖစ္ေအာင္ လုပ္လုိ႔ပဲ ေျပာေနတာပဲ။ က်ေနာ္ကေတာ့ အားတဲ့အခ်ိန္တုိင္း က်ေနာ့္ ကြန္ပါဘူးေလးကို ေထာင္၊ ခဲတံ ႏွစ္ေခ်ာင္းကို သေရပင္နဲ႔ ပူးခ်ည္ၿပီး ဒံုးျပန္လႊတ္ေနတာပဲ သေဘာက်တယ္။ တခါတေလ စာအုပ္ကို ခလယ္က ဖ်ဲၿပီး ေလယဥ္ပ်ံ ေခါက္ၿပီး လႊတ္ေနတာပဲ။ ဒံုးပ်ံလို ရွည္ရွည္ေလး ေခါက္ၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ လႊတ္ရတာကေတာ့ ပက္ပက္စက္စက္ ျမန္တာပဲ။ က်ေနာ္ သိပ္သေဘာက်တာေပါ့။
ေက်ာင္းမွာ မီးပုံုးပ်ံ ဦးေက်ာ္ရင္အေၾကာင္း သင္ရေတာ့ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ဓါတ္ တက္ၾကြတယ္။ ဒီလို မီးပံုးပ်ံ စီးရတာေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းမယ္ဆို ဒံုးပ်ံေပၚစီးရရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလိမ့္မလဲ ဆိုတာကိုေပါ့။ က်ေနာ္က ဒံုးပ်ံေပၚကေန အေဖ့ကို တာ့တာ လွမ္းျပမွာ။
က်ေနာ္ အိမ္က ေစာင္ေတြကို က်ေနာ့္ကိုယ္ေပၚပတ္ ေရပံုးႀကီး တစ္ပံုးကို ေခါင္းစြပ္ၿပီး အာကာသထဲ ေနဖုိ႔ ေလ့က်င့္တယ္။ အာကာသထဲမွာဆို ေလမရွိဘူးေျပာလုိ႔ က်ေနာ္ အသက္ေအာင့္တာ ေလ့က်င့္ေနတာေတာင္ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာရေနၿပီ။ သူမ်ားေတြက လေပၚ ေရာက္ၿပီးသြားၿပီလို႔ ၾကားဖူးေတာ့ က်ေနာ္က က်ေနာ့္ ဒံုးပ်ံနဲ႔ ေနဆီကို သြားခ်င္တာ။ ေနေပၚမွာ အေမရွိေနမယ္လုိ႔ က်ေနာ္ထင္တယ္။ အေဖေျပာတဲ့ စိတ္ထားေကာင္းရင္ ေရာက္တဲ့ နတ္ျပည္ဆိုတာ ေနပဲ ေနမွာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီေပၚမွာ ပူမယ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ့္ အာကာသ ၀တ္စံုမွာ ေရဆြတ္သြားမွာေပါ့။ ဒါမွမဟုတ္ က်ေနာ္ ေရခဲေသတၱာ အႀကီးႀကီးကို ဒံုးပ်ံထဲ ထည့္ထားၿပီး အဲဒီထဲ ၀င္ေနရင္ ေကာင္းမယ္လုိ႔ ေတြးမိတယ္။
အေမနဲ႔ က်ေနာ္ ႏွစ္ေယာက္စာ ဆန္႔တဲ့ ေရခဲေသတၱာႀကီး ရွိမွ အေမ့ကိုပါ ျပန္ေခၚလာလုိ႔ ရမယ္ေလ။ ညနက္ လာတာနဲ႔အမွ် ေခါင္မိုးေပါက္မွာ ၾကယ္ေတြ စုလာသလို အေဖ့ ေဟာက္သံကလည္း ပိုပိုက်ယ္လာတယ္။ က်ေနာ္ ဘယ္အခ်ိန္က အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္ ဆိုတာကို မမွတ္ႏုိင္ လိုက္ခင္မွာပဲ က်ေနာ္ဟာ ဒံုးပ်ံထဲကို ေရာက္သြား ေတာ့တယ္။
တကယ္ေတာ့လည္း က်ေနာ့္ ေကာင္းကင္က ဒံုးပ်ံေတြဟာ ၾကယ္ေတြလိုပဲ မနက္လင္းေတာ့ ေပ်ာက္ကြယ္ ကုန္ၾကတယ္။
ဒံုးပ်ံ အာကာသ သူရဲေကာင္း ဘ၀ကို ျပည္ဖံုးကား ခ်လုိက္ေတာ့လည္း တက္ကဆီ ေမာင္းရတာက ပိုသာသလိုလို ထင္မိျပန္တယ္။ အာကာသ သူရဲေကာင္းႀကီးရဲ့ တာ့တာ ျပမႈတာကို မျမင္ႏုိင္ေတာ့ပဲ အေဖဟာလည္း အေမ့ ေနာက္ကို လိုက္သြားတယ္။
စစ္ဗုိလ္ႀကီးလည္း မျဖစ္ခဲ့တဲ့ အေဖ့ရဲ့သားဟာ တခါတေလ ညဖက္ အငွားလိုက္ရင္း ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္မိရင္ တလက္လက္ ေတာက္ပေနတဲ့ ၾကယ္ေတြၾကားမွာ ဒံုးပ်ံ တစ္ခုကို ေတြ႔လိုက္သလိုပဲ။ ဒံုးပ်ံကို ေတြ႔တယ္ထင္တိုင္း က်ေနာ့ ေခါင္းကို ျပန္ျပန္ငံု႔ခ် လုိက္မိတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ ဒံုးပ်ံ စီးခ်င္ခဲ့တဲ့ ေကာင္းကင္ကိုလည္း မၾကည့္ပဲ မေနႏုိင္ျပန္ပါဘူး။ ခဏေနေတာ့ ေနာက္ဒံုးပ်ံတစ္ခုကို ထပ္ရွာ ေနျပန္တယ္။
တခါတေလမွာ လက္ညွိးနဲ႔ေထာက္ၿပီး ဒံုးပ်ံေတြကို ေရတြက္မိတယ္။ အဲဒီဒံုးပ်ံေတြဟာ ၾကယ္ေလးေတြပဲ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ေနမွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ ဂရုမစုိက္ပါဘူး။
ေကာင္းကင္မွာ မိွတ္တုတ္ မိွတ္တုတ္ေလး ျမင္ရင္ အဲဒါဟာ အိပ္မက္တစ္ခုပါပဲ။ ကံေကာင္းရင္ေတာ့ အဲဒီ အိပ္မက္ေလး ေၾကြက်လာတာကို ကိုယ္တိုင္ ျမင္ရပါလိမ့္မယ္။
Labels: short stories
