<meta name='google-adsense-platform-account' content='ca-host-pub-1556223355139109'/> <meta name='google-adsense-platform-domain' content='blogspot.com'/> <!-- --><style type="text/css">@import url(https://www.blogger.com/static/v1/v-css/navbar/3334278262-classic.css); div.b-mobile {display:none;} </style> </head><body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d8146522117768614472\x26blogName\x3dHtoo+Myat\x27s+short+stories\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dBLACK\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://htoomyat-shortstories.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3den\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://htoomyat-shortstories.blogspot.com/\x26vt\x3d2159661767791859916', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>

တစ္ေယာက္တည္း ပံုျပင္

February 29, 2008




ဘ၀မွာ ေအာင္ျမင္မႈဟာ တကယ္ပဲ အေရးႀကီးသလား... ေအာင္ျမင္မႈရဲ့ အေၾကာင္းကို က်ေနာ္ ေသခ်ာ ရွင္းျပႏုိင္တယ္။ အခု အထက္တန္း ႀကီးက်ပ္ေရးမႈး ဆိုတဲ့ လခေကာင္းၿပီး ဘာမွန္းမသိတဲ့ ေနရာဟာ က်ေနာ္ တြန္းတြန္းတိုက္တိုက္ ယူခဲ့ရတာေလ။ အေဖက က်ေနာ့္ကို ေျမေတာင္ ေျမွာက္ခဲ့သလား၊ အေမက အားေပးခဲ့သလား က်ေနာ္မသိဘူး။ ေသခ်ာတာကေတာ့ က်ေနာ္ ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ ေက်ာင္းသား ဘ၀ကို မရခဲ့ဘူး။ ကံ့ေကာ္ပင္တန္းမွာ သစ္ရြက္ေကြ်တာေတာင္ က်ေနာ့္ ခံုတန္းမွာ စာအုပ္နဲ႔ တြဲထိုင္ဖို႔ကလြဲလို႔ အျခားအေဖာ္ မရွိခဲ့ေလဘူး။ ကုိယ့္ဟာကိုယ္ပဲ ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ မေနခဲ့လို႔လား၊ ေက်ာင္း စာအုပ္ေတြ ကပဲ ထူလို႔လား၊ အဆင့္ ၁ ဆိုတာ သိပ္ျမင့္ လြန္းလို႔လား...။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အေဖ့ရဲ့ သားေရ ခါးပတ္ႀကီးကို က်ေနာ္ သိပ္ေၾကာက္ခဲ့ပါတယ္။

ဘ၀မွာ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ ရပ္တည္ရတာဟာ က်ေနာ့္အတြက္ သိပ္လြယ္လြန္းတယ္။ ေန၀င္သြားတဲ့ ညေနေတြဆို နံရံေပၚက အေဖ့ပံုႀကီးေတာင္ ျပံဳးေယာင္ သန္းလာသလိုလို၊ အိပ္ခန္းထဲမွာ တီဗီဖြင့္ၾကည့္ရတာ က်ေနာ္ ပ်င္းတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ တီဗီ တစ္လံုး ၀ယ္ထားတယ္။ ငယ္ငယ္က စာမက်က္ရတဲ့ အခ်ိန္ကေလး နဲနဲမွာေတာင္ ခိုးခိုးၿပီး ၾကည့္ခဲ့ရတဲ့ တီဗီေလးကို သတိရမိလုိ႔ အခု အႀကီးႀကီး တစ္လံုး ၀ယ္ထားတယ္။ ရီေ၀ေ၀ျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္မ်က္လံုးေတြရဲ့ အိပ္ရာေဘးမွာေတာ့ စာၾကည့္စားပြဲနဲ႔ က်ေနာ့္ ကြန္ပ်ဴတာေလး ရွိေလရဲ့။ ကြန္ပ်ဴတာ ေဘးမွာေတာ့ သူ႔ဓါတ္ပံု ရွိပါတယ္။

စာႀကိဳးစားတဲ့သူမို႔ ခ်စ္ခဲ့တာတဲ့။ က်ေနာ္ ျပန္ၾကားေယာင္တယ္။ ခန္းဆီးၾကားထဲကို လမ္းေဘး ဓါတ္တုိင္ရဲ့ အလင္းတန္း၀ါေလးက ၀င္လာတယ္။ ထပိတ္ဖုိ႔ မစဥ္းစားေတာ့ဘူး။ ေႏြရာသီမွာ အ၀ါေရာင္သန္းတာ အျပစ္လို႔ က်ေနာ္ မယူဆမိဘူး။ စားပြဲေပၚက အဖံုးပြင့္ၿပီး လိမ့္ေနတဲ့ အိပ္ေဆး ပုလင္းထဲမွာ ေဆးတစ္ျပားမွ မက်န္ေတာ့ တာကေတာ့ အျပစ္ရွိတယ္။ သူ႔နဲ႔ လက္တြဲၿပီး သြားေတာ့ လူေတြက ေမးေငါ့ၾကတယ္။ စာၾကမ္းပိုးနဲ႔ ေဒၚအိုဇာေပါ့။ ဥစၥာေပါၿပီး ရုပ္ပိုင္းမွာ အားနည္းရွာတဲ့ ခ်စ္သူကို ျဖတ္ဖုိ႔ဟာ တမင္တကာေတာင္ မလုပ္လုိက္ ရပါဘူး။ သူဟာ က်ေနာ့္ဘ၀ရဲ့ ပထမဆံုးနဲ႔ ေနာက္ဆံုးပါပဲ။ အခ်စ္ဆိုတာကို မသိခဲ့ေပမဲ့ သူ႔ကို သတိေတာ့ ရသား။ သူဖမ္းခ်င္ခဲ့တဲ့ လိမၼာ၊ ေျပာသမွ် နားေထာင္ရင္း သူလုိခ်င္တဲ့ ဂုဏ္ေတြရွိမဲ့၊ သူ႔အေဖရဲ့ လုပ္ငန္းကို ဆက္ခံႏိုင္မဲ့ လင္ေကာင္းတစ္ေယာက္ က်ေနာ္ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီအတြက္ စိတ္မေကာင္းပါဘူး။

ရည္းစားနဲ႔ ခ်ိန္းေတြ႔ရင္း ကိန္းဂဏန္းေတြခ်ည္း ရြတ္ရြတ္ျပတတ္တဲ့သူကို ဘယ္သူက ရင္ခုန္မွာလဲ။ က်ေနာ္ အခု ခမ်ားနဲ႔ စကားေျပာေနတာေတာင္ ေတာ္ေတာ္ ထိမ္းခ်ဳပ္ထားရတယ္။ ဂဏန္းေတြခ်ည္း ရြတ္ျပမိလို႔ ခမ်ားရဲ့ ညဟာ က်ေနာ့္ထက္ေတာင္ ပိုေမွာင္သြားရင္ ႏွစ္ေယာက္သား ငုတ္တုတ္ထုိင္ရင္း မိုးလင္းဖို႔ပဲ ရွိေတာ့တာေပါ့။ က်ေနာ္ ေငြရည္ကို ႀကိဳက္တယ္။ အတြင္းေရးမႈးမေလးေပါ့။ ငယ္တယ္။ လွတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္ တစ္သက္မွာ မိန္းမဆိုလို႔ ဆရာမေတြနဲ႔၊ က်ေနာ့္ အေမရယ္နဲ႔ ခ်စ္သူရယ္နဲ႔သာ ေကာင္းေကာင္း စကားေျပာခဲ့ဖူးတာ... ေက်ာင္းနဲ႔လည္း ေ၀း၊ အေမလည္း ဆံုး၊ သူန႔ဲလည္း လမ္းခြဲေတာ့ ေနာက္ပိုင္း က်ေနာ့္ဘ၀မွာ စကားေျပာစရာ မိန္းကေလး ဆိုလို႔ ကုမၸဏီ ၀န္ထမ္း အမ်ိဳးသမီးေတြပဲ ရွိေတာ့တယ္။

ေတာ္ၿပီေလ။ သူ႔ကို ခ်စ္တဲ့ အေၾကာင္းကို က်ေနာ္ မေျပာရဲပါဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာေတြ ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ ၾကည့္တယ္။ ၁၈ႏွစ္ အထက္ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္လို အသက္ ၃၅ႏွစ္ဟာ ေကာင္းေကာင္း ၾကည့္ခြင့္ ရွိပါတယ္။ ကိေလသာဆိုတာ က်ေနာ္ နားမလည္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အေဖာ္မဲ့ေနတဲ့၊ အထီးက်န္တဲ့ က်ေနာ့္ဘ၀ကို ဘယ္သူမွ အျပစ္တင္ၾကမယ္ မထင္ဘူး။ ေက်ာ္ေက်ာ္တုိ႔၊ ေအာင္လင္းတုိ႔ အဲဒါေတြ ခိုးၾကည့္တုန္းက ၀န္နင္ေပးခဲ့တဲ့ သူတုိ႔ရဲ့ ႀကီးက်ပ္ေရးမႈး၊ သူ႔အိမ္မွာ အဲဒါေတြ ၾကည့္ေနရတာကို သိရင္ ဘယ္လိုမ်ားေနမလဲ... က်ေနာ္ ဂရုမစိုက္ဘူး။

အိပ္မွ အိပ္လို႔ မေပ်ာ္ဘဲေလ။ Musterbation ဟာ အႏၲရာယ္ရွိသလား... က်ေနာ့္ရဲ့ အထီးက်န္ ဘ၀မွာ ဆာေလာင္ေနတဲ့ စိတ္ကို ဒါနဲ႔ ေျဖရွင္းတယ္။ အထီးက်န္မႈဟာ တစ္ကိုယ္ေတာ္ လိင္စိတ္ ေျဖေျဖာက္မႈထက္ ပို အႏၲရာယ္ ႀကီးတယ္လုိ႔ က်ေနာ္ ျမင္တယ္။ သူမကိုလည္း သတိမရပါဘ့ူး။ က်ေနာ္ ေပ်ာ္တယ္။ ဒါဟာ က်ေနာ္ ေပ်ာ္ပုိက္တဲ့ က်ေနာ့္ဘ၀ပဲ။ လူေရွ႔ သူေရွ႔မွာ လူႀကီးလူေကာင္းေယာင္ ေဆာင္မယ္။ ေနာက္ကြယ္မွာ က်ေနာ္ ေပ်ာ္သလိုေနမယ္။ ဒါ က်ေနာ့္ဘ၀ပဲ။ ပန္းေတြမပြင့္ေသးခင္မွာပဲ က်ေနာ္ အိပ္ေမာက်သြားတယ္။

မိုးလင္းေတာ့လည္း ႏုိးတာေပါ့။ ေခတ္ရဲ့ တိုးတက္မႈေတြ ၾကားမွာ သဘာ၀ လင္းငွက္သံ မၾကားႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဒီေန႔ဟာလည္း မေန႔ကလိုပဲ လာမွာပါပဲ။ ပိုက္ဆံဟာ ပိုခ်စ္စရာ ေကာင္းတယ္။ ညက ေတြးခဲ့တဲ့ အခ်စ္ အေၾကာင္း ဆိုတာဟာ က်ေနာ့္ဘ၀ရဲ့ ေပ်ာ့ညံ့မႈ တစ္ခုသာ ျဖစ္ခဲ့တယ္။

Labels:

posted by Htoo Myat
2/29/2008

0 Comments:

Post a Comment

<< Home