အပင္ေအာက္ကို ငံု႔ငံု႔ၾကည့္လုိက္တိုင္း ဒီလို ပန္းပန္လာတဲ့ လူေတြေတြ႔ရင္ တို႔ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဂုဏ္ယူမိတယ္။ ဘယ္သူမွ မပန္ေသးလို႔ အားငယ္ရတာကိုလည္း ခဏေတာ့ေမ့ပါတယ္။ ပန္းတစ္ပြင့္ရဲ့ ဘ၀မွာ အေရးအႀကီးဆံုးဟာ အပန္ခံရၿပီး လူတစ္ကာက လွလိုက္တာလို႔ ခ်ီးမြမ္းၾကတာ ခံယူဖို႔ပဲလို႔ ယူဆတယ္။ အဲဒီ ပန္းတစ္ပြင့္ဟာ တို႔ပဲေပါ့။ ဒါေပမဲ့လည္း အရမ္း အခူးဆြတ္ ခံခ်င္လြန္းလို႔ ေလလာတုိင္းလည္း ခါ၊ ခါ ျပမေနပါဘူး။ ကိုယ္က စကၠဴပန္းမွ မဟုတ္တာပဲေနာ္။ ဒါေပမဲ့ ျမင့္လြန္းေတာ့လဲ ဒုကၡက ေရာက္ျပန္ေရာ...။ ခူးခ်င္ၾကသူေတြက မျမင္ၾကျပန္ဘူးေလ...။
ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ သူမ်ားလို ပြင့္ခ်င္လုိက္ရတာ၊ ကိုယ္က အဖူးပဲ ျဖစ္ေနတာကို ၀မ္းလည္းနည္းတယ္။ အခုေတာ့ အရြယ္ကလည္း ေရာက္ၿပီ အေရာင္ေလးလည္း လွေနၿပီ၊ ဒီတစ္ခိုင္မွာ တို႔က အလွဆံုးလုိ႔ေတာင္ ေျပာလို႔ရတယ္။ ခက္တာကေတာ့ ရွိတဲ့ အလွနဲ႔ ပန္းတစ္ပြင့္ ျဖစ္ရႀကိဳးနပ္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္ဖို႔ပဲ။ အခုဆို အခ်ိန္ေႏွာင္းလို႔ ေႄကြပဲ ေႄကြရေတာ့မယ္ ခူးမဲ့လူေတြက အခုထိကို မေတြ႔ႏိုင္ၾကေသးဘူး။ ဟိုတစ္ေန႔ကဆို တံခ်ဴက ဒီအနားကပဲ ျဖတ္သြားတာ။ ေအာက္က တစ္ခုိင္ေတာင္ ပါသြားတယ္ေလ။ တို႔ကေတာ့ ကံပဲေကာင္းလုိ႔လား၊ ကံပဲဆိုးလို႔လားေတာ့ မသိဘူး အခုထိေတာ့ အခူးမခံရေသးဘူး။
ေနထြက္ရင္ အရြက္ေတြေကြ်းတာေလး စားလုိက္၊ ညဖက္ဆို အိပ္လုိက္နဲ႔ အခ်ိန္ေတြကလည္း သိပ္အကုန္ျမန္တယ္။ ေႏြရာသီကလည္း ဘာလို႔ ဒါေလာက္ေတာင္ လြမ္းစရာေကာင္းေနရလဲ မသိပါဘူးေနာ္။ တို႔ကလည္း ပန္းတစ္ပြင့္ဆိုေတာ့ ပန္းေတြလို လြယ္လြယ္ေ၀ၿပီး၊ ပန္းေတြလိုပဲ လြယ္လြယ္ ေႄကြေတာ့မွာပါပဲေလ။ ပန္းတစ္ပြင့္ဟာ ပန္းတစ္ပြင့္ပဲေပါ့ေလ။ တစ္ျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သစ္ကိုင္းႀကီးကလည္း သိပ္ၿပီး လက္မခံခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဘာပဲေျပာေျပာ စိတ္ဓါတ္ေတာ့ မက်ပါဘူး။ မဟာဆန္တဲ့ ပန္းတစ္ပြင့္ကို ပန္ခ်င္ၾကတဲ့ မဟာဆန္သူေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနၾကမွာပဲ။ ဘာမွ စိတ္ပူစရာမရွိပါဘူး။ ပတၱျမားပဲဟာ ႏြံမနစ္ပါဘူးေလ။ ဘာပဲေျပာေျပာ အသက္ရင့္လာေတာ့လည္း အရင္တံုးကလို ပန္းပြင့္ ႏုႏုေလးလို မလွေတာ့ေပမဲ့ ရင့္ရင့္က်က္က်က္နဲ႔ေတာ့ လွေနေသးတာပါပဲ။
စိတ္ကလည္း ေျပာင္းေျပာင္းလာတယ္၊ ေစာင့္ေနရတာလည္း ၾကာလွၿပီေလ။ အခု ရလာတဲ့ အၾကံကေတာ့ ကိုယ့္ဆီ အလွမ္းမမီရင္ ကိုယ္က အလွမ္းမီတဲ့ေနရာ သြားရမွာလို႔ေပါ့ေနာ္။ တို႔ကေတာ့ ဒီအပင္အုိႀကီးဆီကေန ခုန္ခ်ပစ္လုိက္ခ်င္ၿပီ၊ ဒီလို အပင္အိုႀကီးကေန ေမြးဖြားခဲ့ရပါတယ္ဆိုတဲ့ တို႔အတိတ္ကိုလည္း ေဖ်ာက္ပစ္လုိက္ခ်င္ၿပီ။ ဒီလို မည္းညစ္ေနတဲ့ အပင္အိုႀကီးကေန တို႔လို လွလွပပေလးကို ဘယ္လိုမ်ား ေမြးခဲ့သလဲမသိဘူး။ ေျပာရက္လိုက္ၾကတာ။ ငယ္ငယ္က ထင္ခဲ့တဲ့အတိုင္းပဲေလ... တို႔ကေတာ့ ေႄကြခ်ိန္ေရာက္ေတာင္ တစ္မ်ိဳး လွေနေသးတာပဲ။
ေလထဲကို လႊင့္ခ်လုိက္ေတာ့ ဘာမွလည္း သိပ္မထူးပါဘူး။ ဒီလိုပဲ ေလအယူမွာ ေ၀့ကာ၀ုိက္ကာနဲ႔ ငွက္ကေလးမ်ားလို ေ၀့၀ဲၿပီး က်လာခဲ့တာပဲ။ တို႔ က်သြားတာကို ျမင္တဲ့လူေတြကေတာ့ ရင္သပ္ ရႈေမာ ေနဦးေတာ့မွာ။ ေနေစာင္းခ်ိန္မွ က်သြားတာေတာ့ နာတယ္။ ေန၀င္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ လူေတြ ဘယ္ျမင္ၾကေတာ့မလဲေလ။ ဒါေပမဲ့ ကိစၥေတာ့ မရွိလွပါဘူး။ ဒီလိုပဲ ေနာက္ေန႔ထိ ေစာင့္ရမွာေပါ့။ ကတၱရာလမ္းမေပၚက သစ္ရြက္ေျခာက္စုေလးထဲ ျပဳတ္က်သြားတယ္။ အက်မနာပါဘူး။ ၀မ္းေတာင္သာေသး။ ဒီလို စုတ္ျပတ္ေနတဲ့ သစ္ရြက္ေျခာက္ေလးေတြ ၾကားထဲမွာ ၀င္ေနမွ တို႔အလွက ပိုၿပီးေတာ့ေတာင္ ေပၚလြင္ေနမွာေပါ့။ ေန၀င္ၿပီဆိုေတာ့လည္း အခ်ီးက်ဴးခံရမဲ့ အသံေတြ ၾကားေရာင္ရင္း အိပ္လိုက္ေတာ့မွေပါ့ေလ။
ညဖက္မွာ ေမာင္းလာတဲ့ ကားတစ္စီးက ပန္းပြင့္ေလးကို ျဖတ္ႀကိတ္သြားတယ္။ သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြနဲ႔ တစ္သားတည္း ျဖစ္သြားလုိ႔ သူေလး မနက္ျဖန္ ႏိုးမလာႏုိင္ေတာ့တာကို ေက်းဇူးတင္ရမွာေပါ့။ ဘာပဲေျပာေျပာ ကေလးမေလး တစ္ေယာက္ကေတာ့ ပန္းပြင့္ေလးနား လာထုိင္ၿပီး အုန္းတံျမက္စည္း ဒုတ္တံေလး တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ထိုးထိုးကေလာ္ေနေလရဲ့။
ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ သူမ်ားလို ပြင့္ခ်င္လုိက္ရတာ၊ ကိုယ္က အဖူးပဲ ျဖစ္ေနတာကို ၀မ္းလည္းနည္းတယ္။ အခုေတာ့ အရြယ္ကလည္း ေရာက္ၿပီ အေရာင္ေလးလည္း လွေနၿပီ၊ ဒီတစ္ခိုင္မွာ တို႔က အလွဆံုးလုိ႔ေတာင္ ေျပာလို႔ရတယ္။ ခက္တာကေတာ့ ရွိတဲ့ အလွနဲ႔ ပန္းတစ္ပြင့္ ျဖစ္ရႀကိဳးနပ္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္ဖို႔ပဲ။ အခုဆို အခ်ိန္ေႏွာင္းလို႔ ေႄကြပဲ ေႄကြရေတာ့မယ္ ခူးမဲ့လူေတြက အခုထိကို မေတြ႔ႏိုင္ၾကေသးဘူး။ ဟိုတစ္ေန႔ကဆို တံခ်ဴက ဒီအနားကပဲ ျဖတ္သြားတာ။ ေအာက္က တစ္ခုိင္ေတာင္ ပါသြားတယ္ေလ။ တို႔ကေတာ့ ကံပဲေကာင္းလုိ႔လား၊ ကံပဲဆိုးလို႔လားေတာ့ မသိဘူး အခုထိေတာ့ အခူးမခံရေသးဘူး။
ေနထြက္ရင္ အရြက္ေတြေကြ်းတာေလး စားလုိက္၊ ညဖက္ဆို အိပ္လုိက္နဲ႔ အခ်ိန္ေတြကလည္း သိပ္အကုန္ျမန္တယ္။ ေႏြရာသီကလည္း ဘာလို႔ ဒါေလာက္ေတာင္ လြမ္းစရာေကာင္းေနရလဲ မသိပါဘူးေနာ္။ တို႔ကလည္း ပန္းတစ္ပြင့္ဆိုေတာ့ ပန္းေတြလို လြယ္လြယ္ေ၀ၿပီး၊ ပန္းေတြလိုပဲ လြယ္လြယ္ ေႄကြေတာ့မွာပါပဲေလ။ ပန္းတစ္ပြင့္ဟာ ပန္းတစ္ပြင့္ပဲေပါ့ေလ။ တစ္ျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သစ္ကိုင္းႀကီးကလည္း သိပ္ၿပီး လက္မခံခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဘာပဲေျပာေျပာ စိတ္ဓါတ္ေတာ့ မက်ပါဘူး။ မဟာဆန္တဲ့ ပန္းတစ္ပြင့္ကို ပန္ခ်င္ၾကတဲ့ မဟာဆန္သူေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနၾကမွာပဲ။ ဘာမွ စိတ္ပူစရာမရွိပါဘူး။ ပတၱျမားပဲဟာ ႏြံမနစ္ပါဘူးေလ။ ဘာပဲေျပာေျပာ အသက္ရင့္လာေတာ့လည္း အရင္တံုးကလို ပန္းပြင့္ ႏုႏုေလးလို မလွေတာ့ေပမဲ့ ရင့္ရင့္က်က္က်က္နဲ႔ေတာ့ လွေနေသးတာပါပဲ။
စိတ္ကလည္း ေျပာင္းေျပာင္းလာတယ္၊ ေစာင့္ေနရတာလည္း ၾကာလွၿပီေလ။ အခု ရလာတဲ့ အၾကံကေတာ့ ကိုယ့္ဆီ အလွမ္းမမီရင္ ကိုယ္က အလွမ္းမီတဲ့ေနရာ သြားရမွာလို႔ေပါ့ေနာ္။ တို႔ကေတာ့ ဒီအပင္အုိႀကီးဆီကေန ခုန္ခ်ပစ္လုိက္ခ်င္ၿပီ၊ ဒီလို အပင္အိုႀကီးကေန ေမြးဖြားခဲ့ရပါတယ္ဆိုတဲ့ တို႔အတိတ္ကိုလည္း ေဖ်ာက္ပစ္လုိက္ခ်င္ၿပီ။ ဒီလို မည္းညစ္ေနတဲ့ အပင္အိုႀကီးကေန တို႔လို လွလွပပေလးကို ဘယ္လိုမ်ား ေမြးခဲ့သလဲမသိဘူး။ ေျပာရက္လိုက္ၾကတာ။ ငယ္ငယ္က ထင္ခဲ့တဲ့အတိုင္းပဲေလ... တို႔ကေတာ့ ေႄကြခ်ိန္ေရာက္ေတာင္ တစ္မ်ိဳး လွေနေသးတာပဲ။
ေလထဲကို လႊင့္ခ်လုိက္ေတာ့ ဘာမွလည္း သိပ္မထူးပါဘူး။ ဒီလိုပဲ ေလအယူမွာ ေ၀့ကာ၀ုိက္ကာနဲ႔ ငွက္ကေလးမ်ားလို ေ၀့၀ဲၿပီး က်လာခဲ့တာပဲ။ တို႔ က်သြားတာကို ျမင္တဲ့လူေတြကေတာ့ ရင္သပ္ ရႈေမာ ေနဦးေတာ့မွာ။ ေနေစာင္းခ်ိန္မွ က်သြားတာေတာ့ နာတယ္။ ေန၀င္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ လူေတြ ဘယ္ျမင္ၾကေတာ့မလဲေလ။ ဒါေပမဲ့ ကိစၥေတာ့ မရွိလွပါဘူး။ ဒီလိုပဲ ေနာက္ေန႔ထိ ေစာင့္ရမွာေပါ့။ ကတၱရာလမ္းမေပၚက သစ္ရြက္ေျခာက္စုေလးထဲ ျပဳတ္က်သြားတယ္။ အက်မနာပါဘူး။ ၀မ္းေတာင္သာေသး။ ဒီလို စုတ္ျပတ္ေနတဲ့ သစ္ရြက္ေျခာက္ေလးေတြ ၾကားထဲမွာ ၀င္ေနမွ တို႔အလွက ပိုၿပီးေတာ့ေတာင္ ေပၚလြင္ေနမွာေပါ့။ ေန၀င္ၿပီဆိုေတာ့လည္း အခ်ီးက်ဴးခံရမဲ့ အသံေတြ ၾကားေရာင္ရင္း အိပ္လိုက္ေတာ့မွေပါ့ေလ။
ညဖက္မွာ ေမာင္းလာတဲ့ ကားတစ္စီးက ပန္းပြင့္ေလးကို ျဖတ္ႀကိတ္သြားတယ္။ သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြနဲ႔ တစ္သားတည္း ျဖစ္သြားလုိ႔ သူေလး မနက္ျဖန္ ႏိုးမလာႏုိင္ေတာ့တာကို ေက်းဇူးတင္ရမွာေပါ့။ ဘာပဲေျပာေျပာ ကေလးမေလး တစ္ေယာက္ကေတာ့ ပန္းပြင့္ေလးနား လာထုိင္ၿပီး အုန္းတံျမက္စည္း ဒုတ္တံေလး တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ထိုးထိုးကေလာ္ေနေလရဲ့။
Labels: short stories
0 Comments:
Post a Comment
<< Home