ဘ၀ဟာ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ့သခင္ အိမ္ေအာက္ပဲလို႔ က်ေနာ္ထင္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ့အေမက တစ္ခါတေလ ႏုိ႔လာလာတုိက္တယ္။ ေနာက္ ကစားေတာ့ က်ေနာ့္ ေမြးခ်င္းဆိုတဲ့ အဲဒီ အထီးႏွစ္ေကာင္ အမ သံုးေကာင္နဲ႔ ေဆာ့ရတာေပါ့။ ၾကာေတာ့လည္း ျပင္းလာတာေပါ့။ အစကဆို အိမ္တိုင္နဲ႔ ၀င္၀င္ေဆာင့္တာ သိပ္နာတာပဲ။ ျမင္မွ ေကာင္းေကာင္း မျမင္ရေသးတာ... အခုေတာ့လဲ မ်က္စိမွိတ္ သြားေတာင္ ဘာမွ မတိုက္မိေတာ့ပါဘူး။ အေမကေတာ့ မထြက္နဲ႔ေျပာတာပဲ။ ဟိုတစ္ေန႔က က်ေနာ္နဲ႔ ညီတစ္ေကာင္ ထြက္ၾကည့္တာ သံုးလွမ္းေလာက္မွ မသြားရေသးဘူး အျပင္က အေကာင္ႀကီးေတြ ၀ိုင္းေဟာင္ၾကတာ လန္႔လြန္းလို႔ ျပန္၀င္လာခဲ့ရတယ္။
အေမက တစ္ခါတေလ စိတ္ကူးေပါက္ရင္ သူတို႔ ငယ္ငယ္က အေတြ႔အၾကံဳေတြ သင္ေပးတတ္တယ္။ အမဲလုိက္နည္းကေတာ့ တတ္တာ သိပ္မၾကာေသးဘူးေလ... ေလာေလာဆယ္ေတာ့ မိုးတြင္းျဖစ္ေနေတာ့ အိမ္ေဘးနား ကပ္လာတဲ့ ဖားေလးေတြနဲ႔ က်င့္ေနရတာေပါ့။ က်ေနာ့္အတြက္ ဒါက အခုမွ ဒုတိယ မိုးရာသီေလ။ အဲဒီေတာ့ ဖားျပဳပ္ႀကီးေတြ ဆိုရင္ေတာ့ သြားမကပ္ရဲဘူး။ ေၾကာက္ရသကိုးဗ်။ သူတို႔က ဘာျပန္လုပ္တတ္သလဲေတာ့ က်ေနာ္လည္း မသိဘူး။ ဒါေပမဲ့ အေကာင္ႀကီး ၾကည့္ၿပီး မကပ္ရဲလို႔။ ဟိုးတစ္ေန႔က အေမက အဖြားကိုျမဳပ္ထားတဲ့ အမႈိက္ပံုေဒါင့္ေလးကို လုိက္ျပတယ္။ အေဖဘယ္မွာလဲ လို႔ေတာ့ မေမးေတာ့ဘူးေလ... ငါေတာင္မွ ငါ့အေဖ ဘယ္သူမွန္း မသိတာ နင္တို႔ေရာ သိစရာလားလို႔ ျပန္ေျပာဦးမယ္။
ဒီေန႔ က်ေနာ္ ဖိနပ္ခြ်တ္ေလးမွာ ဇိမ္ယူေနတုန္း သခင္ ေသးေသးေလးက ထမင္းစားၿပီး လို႔လားမသိ ၾကက္ရိုးေတြ လာေႄကြးတယ္။ အေမေရာ၊ ဒီလမ္းက အသက္အႀကီးဆံုး ဖိုးနီေရာ က်ေနာ့ကို သင္ထားတာ ရွိတယ္ေလ။ သခင္ကို သစၥာရွိရမယ္ ဆိုတာကိုေပါ့။ က်ေနာ့္မွာ တန္ဖိုးမ်ားမ်ား မရွိေပမဲ့ သခင္ကို ခ်စ္သေရြ႔ေတာ့ က်ေနာ္ အဖိုးတန္မွာပါ။ ဟိုဖက္ တစ္လမ္းေက်ာ္က တစ္ဂိုဏ္းနဲ႔ ခ်ိန္းကိုက္ၾကတုန္းက အဲဒီလမ္း၀က ျခံထဲမွာ ေခြးေသးေသးေလး တစ္ေကာင္ေတြ႔တယ္။ အစက ေခြးလို႔ေတာင္မထင္ဘူးဗ်။ အေမႊးေတြ မ်ားေနလုိ႔ေလ။ ေဘးကေကာင္ ငနီေျပာမွ အဲဒါ ေခြးမွန္းသိတာ။ သူတုိ႔က အဖိုးတန္တယ္တဲ့ဗ်။ ဒါေပမဲ့ ႀကိဳးတန္းလန္းႀကီးနဲ႔ ေနရတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေကာင္းေကာင္း စားရ စားရ ႀကိဳးတန္းလန္းေတာ့ မေနခ်င္ေပါင္ဗ်ာ...။
ငနီလား... အဲဒါ က်ေနာ့္ညီေပါ့ဗ်။ က်န္တဲ့ ေလးေကာင္မွ အမႏွစ္္ေကာင္က ကားႀကိတ္ေသသြားတယ္။ ဟို ေသာက္စားပုပ္တဲ့ အငယ္ဆံုး အေကာင္ကေတာ့ အမဲလံုးမိသြားေလရဲ့။ အဲဒီတုန္းက အေမက အဲဒီေကာင္ကို အခ်စ္ဆံုးမုိ႔ ငနီက ဒီေကာင္ေသမွန္းလဲ သိေရာ နည္းေသးတယ္လို႔ ေျပာေတာ့ ထကိုက္တယ္။ ဒါ ပထမဆံုးနဲ႔ ေနာက္ဆံုး အႀကိမ္ပဲ။ အေမက ကိုက္ခဲပါတယ္။ က်ေနာ့္မွာလည္း ေခၚစရာ နာမည္တစ္ခု ရွိေနပါၿပီဗ်။ မိုက္တီး တဲ့ေလ...။ အဲဒါ ဟို သခင္ပိစိေလးရဲ့ အကို၊ က်ေနာ့္ကို ခဏခဏ ပိတ္ပိတ္ ကန္တတ္တဲ့ လူက ေခၚတာ။ ေခြးပဲဗ်။ ထမင္းတစ္ခါ ေလးေကြ်းထားရင္ေတာင္ ကုိယ့္သခင္ပဲဆိုတာ နားလည္ရတယ္။ ကိုယ္က သူ႔ထက္ပို အသိတရားရွိေတာ့ ျပန္မကိုက္ပါဘူးဗ်ာ...။
ေခြးဘ၀မွာ ရသင့္ရထုိက္တဲ့ အနာရြတ္ေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွိေနၿပီ။ က်ေနာ့္ပုိင္ နယ္ကလည္း ဟိုဖက္လမ္းရယ္၊ ဒီဖက္လမ္းရယ္၊ ႏွစ္လမ္းလံုး က်ေနာ့္ ဖက္ကေခြးေတြခ်ည္းပဲ။ တစ္ခ်ိန္တံုးက ဒီဖက္လမ္းသြယ္ ေလးခုေရာ လမ္းမႀကီးမွာပါ ေက်ာ္ၾကားခဲ့တဲ့ ေခြးႀကီး ဂုတ္က်ားကို က်ေနာ္က သိပ္အားက်တာ။ သူ႔လို ျဖစ္ေအာင္ က်ေနာ္ ႀကိဳးစားေနရတုန္းပဲ။ ဒါက ကိုးခုေျမာက္ ေဆာင္းတြင္းေလ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ေတာ္သလင္းတုန္းက ေခြးမကိုလည္း သတိရသလိုလိုေတာ့ ရွိသား...။ သားသမီးေတြ ေမြးေနၿပီေျပာတာပဲ။ ဟိုဖက္ တစ္လမ္းေက်ာ္ကေပါ့။ ဟိုးတစ္ေခါက္ မိတ္လုိက္ခ်ိန္တုန္းက က်ေနာ္တို႔ဖက္က ေခြးအုပ္ႏုိင္ေတာ့ အဲဒီဖက္လမ္းသြားရင္ တစ္ေကာင္မွ ေမာ္မၾကည့္ရဲဘူး။ အဲဒီတုန္းက ငနီ႔ကို လႊဲေပးလုိက္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ဖက္က ဆုတ္ေပးလုိက္ရေရာ။ ေသာက္သံုးမွမက်တာ။ အခုေတာ့လည္း မေရာက္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူးေလ...။
အခုေတာင္ ခ်ိဳးခ်ိဳးခြ်တ္ခြ်တ္ အသံၾကားလို႔။ ေသခ်ာၾကည့္မွ ဟိုေကာင္ ေခြးမိုက္ ငနီျဖစ္ေနတယ္။ တကယ္ဗ်ာ... တမိေပါက္ တစ္ေကာင္ထြန္းဆိုသလိုပဲ။ လံုး၀ အသံုးမက်တဲ့ အျပင္ အေမ့ကိုပါ ဒုကၡေပးတဲ့ေကာင္၊ ၿပီးရင္ေတာ့ လမ္းတကာ ေလွ်ာက္သြားေနတာပဲ။ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံေရးကေတာ့ တယ္ေကာင္းတာကိုး၊ ဘယ္လမ္းသြားသြား သူ႔ေဘာ္ဒါေတြခ်ည္းပဲ။ အခုလည္း ဒီေကာင္ ဘယ္ေခြးမဆီက ျပန္လာျပန္ပလဲ မသိဘူး။ ဟိုတေလာက သူေနမေကာင္းတုန္းကဆို အေမေရာ၊ သူ႔အမေရာ၊ က်ေနာ္ေရာ တစ္ေကာင္မွ မေနရဘူး။ သူ႔အတြက္ အစာရွာလုိက္ရတာမွ ဖတ္ဖတ္ေမာ။ သူ႔အမေရာ က်ေနာ္ပါ အမႈိက္ပံုဖြၿပီး ရသမွ် လာလာေကြ်းရတယ္။ အေမေတာင္ မအားရဘူး။ က်ေနာ္တို႔ ေဆးအေနနဲ႔ ၀ါး၀ါးစားတဲ့ အရြက္ေလးေတြ ကိုက္ေခြ်ၿပီး လာေကြ်းခဲ့ရတယ္။ အခု အေမေရာ၊ သူ႔အမေရာ ေနမေကာင္းဘူး ျဖစ္ေနတာက်ေတာ့ ဒီေကာင္က အိမ္ကို မကပ္ဘူး။ အိပ္ခ်ိန္မွာ အိမ္ေအာက္ထဲ ၀င္၀င္လာတာကိုပဲ က်ေနာ္တုိ႔က ေက်းဇူးတင္ရေတာ့မလိုလို...။
အခ်ိန္ေတြ ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် မိသားစုကို ပိုပိုခ်စ္လာတာ အမွန္ပဲဗ်။ က်ေနာ့္ ေခြးမလည္း ေျမာင္းထဲက်ၿပီး ေသသြားတယ္လို႔ ေျပာသံေတာ့ ၾကားေလရဲ့။ ဟိုေကာင္ ငနီအေၾကာင္းေတာ့ မၾကားေတာ့ဘူး။ ဒီေကာင့္တုန္းကလည္း ေဒါသအေလ်ာက္မို႔ပါ။ တကယ္ေတာ့ ဘယ္ရည္ရြယ္မတံုးဗ်။ တကယ္ဆို ညီအစ္ကိုက ညီအစ္ကိုပါပဲ။ အေမနဲ႔ သူ႔အမ ေနမေကာင္းတုန္းကေပါ့။ က်ေနာ္က ပင္ပင္ပမ္းပမ္း ေစ်းေရွ႔ စားေသာက္ဆိုင္ အမႈိက္ပံုကေန ၾကက္သားတံုးႀကီး တစ္တံုးရလာတာ။ လူေတြက ေအာက္ျပဳတ္က်လုိ႔ မစားေတာ့ပဲ ပစ္ထားတာထင္တယ္၊ ငါေတာ့ ပြၿပီေဟ့ ဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့။ ေနာက္မွ အေမတုိ႔ကို သတိရၿပီး သူတို႔ မ်ားမ်ားစားဖို႔ လိုပါတယ္ေလဆိုၿပီးေတြးမိလုိ႔ အိမ္ျပန္သယ္လာတာ...။ ေနာက္ အျပင္တစ္ခ်က္ေလး ထြက္သြားၿပီး က်ေနာ္လည္း ျပန္လာေရာ ဟိုအေကာင္ေပါ့။ ထံုးစံအတုိင္း ရွိတာေလးေတြ လာစားသြားၿပီး သူ႔ေကာင္မကို မ်က္ႏွာလုပ္ဖို႔ က်ေနာ္ေပးထားတဲ့ ၾကက္သားတံုးႀကီးကို ဆြဲၿပီး ထြက္လာတာေတြ႔တယ္။ အေမကလည္း အဆိုးဆံုးသားသမီးကို အခ်စ္ဆံုး ဆိုသလိုမုိ႔ ေပးလုိက္တယ္ထင္တယ္။ က်ေနာ္ အရမ္းေဒါသထြက္ၿပီး ကိုက္ပစ္လုိက္တာေပါ့။ ဒီေကာင္ကလည္း ၾကက္သားတံုးႀကီး ကိုက္ထားရင္းဆိုေတာ့ ျပန္မကိုက္ႏုိင္လုိက္ဘူးေလ။ အဲဒီညကတည္းက ထြက္ေျပးသြားတာ အခုထိကို ျပန္မလာေတာ့ဘူး။ အေမလည္း အိုလွပါၿပီေလ။ သူမေသခင္ေလး သူ႔သားငယ္နဲ႔ ေတြ႔သားရေအာင္ က်ေနာ္ လုိက္ရွာေနရတာေပါ့ဗ်ာ...။
ေျပာရင္းဆိုရင္း သတင္းေပးသံေတြ ၾကားတယ္။ ဟိုေကာင္ ျပန္ေရာက္ေနတယ္ ဆိုပါလား။ က်ေနာ္လည္း ဒီမွာ ငါးေျခာက္တစ္ျပား ေတြ႔ထားတာနဲ႔ အေတာ္ပဲ။ အိမ္မွာ ေကာင္းေကာင္း ျပန္စားရမယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ က်ေနာ္တို႔ မိသားစု ေသတဲ့အထိ မခြဲရေတာ့ဘူးထင္တာပဲ။ က်ေနာ့္တစ္သက္ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေျပးရင္း အိမ္ျပန္ဖူးတယ္။ အျမန္ဆံုးကေတာ့ ဒီတစ္ခါပဲ ျဖစ္မွာပဲ။ က်ေနာ္ ေျပးေနတာမွ ေဘးက လမ္းမီးတိုင္ေတြ သစ္ပင္ေတြေတာင္ ေနာက္မွာ က်န္ခဲ့ၾကတယ္။ ေလရဲ့ အလွ်င္ေတာင္ က်ေနာ့္ေလာက္ ျမန္မယ္မထင္ဘူး။ ငနီလည္း က်ေနာ့္ကို နားလည္မွာပါ။ က်ေနာ္ ေျပးရင္းေျပးရင္းနဲ႔ တုန္႔ခနဲ ရပ္လုိက္တယ္။ ဒီေကာင္ေတြနဲ႔ကေတာ့ ဒုကၡပါပဲ။ ဟိုဖက္ တစ္လမ္းေက်ာ္က ေခြးေတြေပါ့ဗ်။ ေျခာက္ေကာင္ေလာက္ ရွိမယ္ထင္တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္နဲ႔ အရြယ္တူနီးနီးရွိတာကေတာ့ ႏွစ္ေကာင္ပဲပါတယ္။ တစ္ေကာင္က က်ေနာ့္ ေခြးမရဲ့ ေမာင္ေလ...။ ျပန္္ကိုက္လုိ႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူး။ ဒါသူတို႔နယ္ပဲ။ ႏုိင္မွာလည္း မဟုတ္ဘူး။
က်ေနာ္ ေျပးေနတာကလည္း မေရာက္ႏုိင္ေတာ့သလိုပဲ။ မထူးဇာတ္ခင္းတဲ့အေနနဲ႔ က်ေနာ္ ခဏရပ္ၿပီး ငါးေျခာက္ျပားကို ပစ္ခ်လုိက္တယ္။ တစ္ခ်ိန္က ဒီေကာင္ေတြ က်ေနာ့္ကို တုန္ေနေအာင္ ေၾကာက္ခဲ့ၾကရတာပဲဗ်။ က်ေနာ္က ဒီေကာင္ေတြကို ငယ္ႏုိင္ပါ။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္ အုိလာၿပီ ဆိုတာကို ေမ့ၿပီး ျပန္ကိုက္တယ္။ မဲမဲ ျမင္ရာ လွည့္လွည့္ ကိုက္ပစ္လုိက္တယ္။ ဟိုေကာင့္ဖက္က ေကာင္ေတြက ကိန္ ကိန္ နဲ႔ ေအာ္ၿပီး ေျပးသြားၾကတယ္။ ဒီေကာင္ရယ္ က်ေနာ္ရယ္ပဲေပါ့။ ဒီေကာင္က ခုန္အုပ္လုိက္တာကို က်ေနာ္ ငံု႔ေရွာင္လုိက္တယ္။ သူ႔ဂုတ္ကို က်ေနာ္ လွမ္းခဲထားလုိက္တယ္။ သူကလည္း ျပန္ခဲတယ္။ ဒီေကာင္ေတာင္ တုိက္ပြဲအေတြ႔အၾကံဳ ေတာ္ေတာ္ရွိလာၿပီပဲ။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ လံုး၀ မလႊတ္ၾကဘူး။ အဲဒီေတာ့မွ ျမင္တာဗ်။ ေဘးနားမွာ လူတခ်ိဳ႔ ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကတယ္။ ေနာက္ လူတစ္ေယာက္က တံျမက္စည္း တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ သိမ္းရုိက္တယ္။ ဟိုေကာင္ တစ္ခ်က္ က်ေနာ္ တစ္ခ်က္ ႏႈန္းနဲ႔ ရိုက္ခံေနရတယ္။
အေမ ဘယ္မွာလဲ... က်ေနာ္ အိမ္ျပန္ခ်င္ၿပီ။ ညီမရယ္၊ ညီရယ္ က်ေနာ္ရယ္ အေမရယ္ ငါးေျခာက္ျပားႀကီး စားၾကတယ္။ မ်က္လံုးေတြ ျပာလာၿပီ။ က်ေနာ့္ ဂုတ္မွာ အရမ္းနာေနၿပီ။ လူေတြကလည္း ခြဲလို႔မရေတာ့ စိတ္တိုေနၿပီထင္တယ္။ ေရႏွစ္ပံုးလည္း ကုန္ၿပီေလ။ က်ေနာ္တုိ႔က ကိုက္ေနတာ ခုထိ မလႊတ္ေသးဘူး။ ငနီေရ... မင္းထြက္မသြားပါနဲ႔ေတာ့ကြာ... ငါမွားပါတယ္။ က်ေနာ့္သြားေတြ က်ဥ္ေနၿပီ၊ ဒါ့ထက္ပုိ ကိုက္ထားႏုိင္ေတာ့မယ္ မထင္ဘူး။
မ်က္လံုးက ဘယ္ဖက္ကို လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ အုတ္နီခဲႀကီးတစ္လံုး ပ်ံလာတာကို ျမင္လုိက္တယ္။
အေမက တစ္ခါတေလ စိတ္ကူးေပါက္ရင္ သူတို႔ ငယ္ငယ္က အေတြ႔အၾကံဳေတြ သင္ေပးတတ္တယ္။ အမဲလုိက္နည္းကေတာ့ တတ္တာ သိပ္မၾကာေသးဘူးေလ... ေလာေလာဆယ္ေတာ့ မိုးတြင္းျဖစ္ေနေတာ့ အိမ္ေဘးနား ကပ္လာတဲ့ ဖားေလးေတြနဲ႔ က်င့္ေနရတာေပါ့။ က်ေနာ့္အတြက္ ဒါက အခုမွ ဒုတိယ မိုးရာသီေလ။ အဲဒီေတာ့ ဖားျပဳပ္ႀကီးေတြ ဆိုရင္ေတာ့ သြားမကပ္ရဲဘူး။ ေၾကာက္ရသကိုးဗ်။ သူတို႔က ဘာျပန္လုပ္တတ္သလဲေတာ့ က်ေနာ္လည္း မသိဘူး။ ဒါေပမဲ့ အေကာင္ႀကီး ၾကည့္ၿပီး မကပ္ရဲလို႔။ ဟိုးတစ္ေန႔က အေမက အဖြားကိုျမဳပ္ထားတဲ့ အမႈိက္ပံုေဒါင့္ေလးကို လုိက္ျပတယ္။ အေဖဘယ္မွာလဲ လို႔ေတာ့ မေမးေတာ့ဘူးေလ... ငါေတာင္မွ ငါ့အေဖ ဘယ္သူမွန္း မသိတာ နင္တို႔ေရာ သိစရာလားလို႔ ျပန္ေျပာဦးမယ္။
ဒီေန႔ က်ေနာ္ ဖိနပ္ခြ်တ္ေလးမွာ ဇိမ္ယူေနတုန္း သခင္ ေသးေသးေလးက ထမင္းစားၿပီး လို႔လားမသိ ၾကက္ရိုးေတြ လာေႄကြးတယ္။ အေမေရာ၊ ဒီလမ္းက အသက္အႀကီးဆံုး ဖိုးနီေရာ က်ေနာ့ကို သင္ထားတာ ရွိတယ္ေလ။ သခင္ကို သစၥာရွိရမယ္ ဆိုတာကိုေပါ့။ က်ေနာ့္မွာ တန္ဖိုးမ်ားမ်ား မရွိေပမဲ့ သခင္ကို ခ်စ္သေရြ႔ေတာ့ က်ေနာ္ အဖိုးတန္မွာပါ။ ဟိုဖက္ တစ္လမ္းေက်ာ္က တစ္ဂိုဏ္းနဲ႔ ခ်ိန္းကိုက္ၾကတုန္းက အဲဒီလမ္း၀က ျခံထဲမွာ ေခြးေသးေသးေလး တစ္ေကာင္ေတြ႔တယ္။ အစက ေခြးလို႔ေတာင္မထင္ဘူးဗ်။ အေမႊးေတြ မ်ားေနလုိ႔ေလ။ ေဘးကေကာင္ ငနီေျပာမွ အဲဒါ ေခြးမွန္းသိတာ။ သူတုိ႔က အဖိုးတန္တယ္တဲ့ဗ်။ ဒါေပမဲ့ ႀကိဳးတန္းလန္းႀကီးနဲ႔ ေနရတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေကာင္းေကာင္း စားရ စားရ ႀကိဳးတန္းလန္းေတာ့ မေနခ်င္ေပါင္ဗ်ာ...။
ငနီလား... အဲဒါ က်ေနာ့္ညီေပါ့ဗ်။ က်န္တဲ့ ေလးေကာင္မွ အမႏွစ္္ေကာင္က ကားႀကိတ္ေသသြားတယ္။ ဟို ေသာက္စားပုပ္တဲ့ အငယ္ဆံုး အေကာင္ကေတာ့ အမဲလံုးမိသြားေလရဲ့။ အဲဒီတုန္းက အေမက အဲဒီေကာင္ကို အခ်စ္ဆံုးမုိ႔ ငနီက ဒီေကာင္ေသမွန္းလဲ သိေရာ နည္းေသးတယ္လို႔ ေျပာေတာ့ ထကိုက္တယ္။ ဒါ ပထမဆံုးနဲ႔ ေနာက္ဆံုး အႀကိမ္ပဲ။ အေမက ကိုက္ခဲပါတယ္။ က်ေနာ့္မွာလည္း ေခၚစရာ နာမည္တစ္ခု ရွိေနပါၿပီဗ်။ မိုက္တီး တဲ့ေလ...။ အဲဒါ ဟို သခင္ပိစိေလးရဲ့ အကို၊ က်ေနာ့္ကို ခဏခဏ ပိတ္ပိတ္ ကန္တတ္တဲ့ လူက ေခၚတာ။ ေခြးပဲဗ်။ ထမင္းတစ္ခါ ေလးေကြ်းထားရင္ေတာင္ ကုိယ့္သခင္ပဲဆိုတာ နားလည္ရတယ္။ ကိုယ္က သူ႔ထက္ပို အသိတရားရွိေတာ့ ျပန္မကိုက္ပါဘူးဗ်ာ...။
ေခြးဘ၀မွာ ရသင့္ရထုိက္တဲ့ အနာရြတ္ေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွိေနၿပီ။ က်ေနာ့္ပုိင္ နယ္ကလည္း ဟိုဖက္လမ္းရယ္၊ ဒီဖက္လမ္းရယ္၊ ႏွစ္လမ္းလံုး က်ေနာ့္ ဖက္ကေခြးေတြခ်ည္းပဲ။ တစ္ခ်ိန္တံုးက ဒီဖက္လမ္းသြယ္ ေလးခုေရာ လမ္းမႀကီးမွာပါ ေက်ာ္ၾကားခဲ့တဲ့ ေခြးႀကီး ဂုတ္က်ားကို က်ေနာ္က သိပ္အားက်တာ။ သူ႔လို ျဖစ္ေအာင္ က်ေနာ္ ႀကိဳးစားေနရတုန္းပဲ။ ဒါက ကိုးခုေျမာက္ ေဆာင္းတြင္းေလ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ေတာ္သလင္းတုန္းက ေခြးမကိုလည္း သတိရသလိုလိုေတာ့ ရွိသား...။ သားသမီးေတြ ေမြးေနၿပီေျပာတာပဲ။ ဟိုဖက္ တစ္လမ္းေက်ာ္ကေပါ့။ ဟိုးတစ္ေခါက္ မိတ္လုိက္ခ်ိန္တုန္းက က်ေနာ္တို႔ဖက္က ေခြးအုပ္ႏုိင္ေတာ့ အဲဒီဖက္လမ္းသြားရင္ တစ္ေကာင္မွ ေမာ္မၾကည့္ရဲဘူး။ အဲဒီတုန္းက ငနီ႔ကို လႊဲေပးလုိက္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ဖက္က ဆုတ္ေပးလုိက္ရေရာ။ ေသာက္သံုးမွမက်တာ။ အခုေတာ့လည္း မေရာက္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူးေလ...။
အခုေတာင္ ခ်ိဳးခ်ိဳးခြ်တ္ခြ်တ္ အသံၾကားလို႔။ ေသခ်ာၾကည့္မွ ဟိုေကာင္ ေခြးမိုက္ ငနီျဖစ္ေနတယ္။ တကယ္ဗ်ာ... တမိေပါက္ တစ္ေကာင္ထြန္းဆိုသလိုပဲ။ လံုး၀ အသံုးမက်တဲ့ အျပင္ အေမ့ကိုပါ ဒုကၡေပးတဲ့ေကာင္၊ ၿပီးရင္ေတာ့ လမ္းတကာ ေလွ်ာက္သြားေနတာပဲ။ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံေရးကေတာ့ တယ္ေကာင္းတာကိုး၊ ဘယ္လမ္းသြားသြား သူ႔ေဘာ္ဒါေတြခ်ည္းပဲ။ အခုလည္း ဒီေကာင္ ဘယ္ေခြးမဆီက ျပန္လာျပန္ပလဲ မသိဘူး။ ဟိုတေလာက သူေနမေကာင္းတုန္းကဆို အေမေရာ၊ သူ႔အမေရာ၊ က်ေနာ္ေရာ တစ္ေကာင္မွ မေနရဘူး။ သူ႔အတြက္ အစာရွာလုိက္ရတာမွ ဖတ္ဖတ္ေမာ။ သူ႔အမေရာ က်ေနာ္ပါ အမႈိက္ပံုဖြၿပီး ရသမွ် လာလာေကြ်းရတယ္။ အေမေတာင္ မအားရဘူး။ က်ေနာ္တို႔ ေဆးအေနနဲ႔ ၀ါး၀ါးစားတဲ့ အရြက္ေလးေတြ ကိုက္ေခြ်ၿပီး လာေကြ်းခဲ့ရတယ္။ အခု အေမေရာ၊ သူ႔အမေရာ ေနမေကာင္းဘူး ျဖစ္ေနတာက်ေတာ့ ဒီေကာင္က အိမ္ကို မကပ္ဘူး။ အိပ္ခ်ိန္မွာ အိမ္ေအာက္ထဲ ၀င္၀င္လာတာကိုပဲ က်ေနာ္တုိ႔က ေက်းဇူးတင္ရေတာ့မလိုလို...။
အခ်ိန္ေတြ ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် မိသားစုကို ပိုပိုခ်စ္လာတာ အမွန္ပဲဗ်။ က်ေနာ့္ ေခြးမလည္း ေျမာင္းထဲက်ၿပီး ေသသြားတယ္လို႔ ေျပာသံေတာ့ ၾကားေလရဲ့။ ဟိုေကာင္ ငနီအေၾကာင္းေတာ့ မၾကားေတာ့ဘူး။ ဒီေကာင့္တုန္းကလည္း ေဒါသအေလ်ာက္မို႔ပါ။ တကယ္ေတာ့ ဘယ္ရည္ရြယ္မတံုးဗ်။ တကယ္ဆို ညီအစ္ကိုက ညီအစ္ကိုပါပဲ။ အေမနဲ႔ သူ႔အမ ေနမေကာင္းတုန္းကေပါ့။ က်ေနာ္က ပင္ပင္ပမ္းပမ္း ေစ်းေရွ႔ စားေသာက္ဆိုင္ အမႈိက္ပံုကေန ၾကက္သားတံုးႀကီး တစ္တံုးရလာတာ။ လူေတြက ေအာက္ျပဳတ္က်လုိ႔ မစားေတာ့ပဲ ပစ္ထားတာထင္တယ္၊ ငါေတာ့ ပြၿပီေဟ့ ဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့။ ေနာက္မွ အေမတုိ႔ကို သတိရၿပီး သူတို႔ မ်ားမ်ားစားဖို႔ လိုပါတယ္ေလဆိုၿပီးေတြးမိလုိ႔ အိမ္ျပန္သယ္လာတာ...။ ေနာက္ အျပင္တစ္ခ်က္ေလး ထြက္သြားၿပီး က်ေနာ္လည္း ျပန္လာေရာ ဟိုအေကာင္ေပါ့။ ထံုးစံအတုိင္း ရွိတာေလးေတြ လာစားသြားၿပီး သူ႔ေကာင္မကို မ်က္ႏွာလုပ္ဖို႔ က်ေနာ္ေပးထားတဲ့ ၾကက္သားတံုးႀကီးကို ဆြဲၿပီး ထြက္လာတာေတြ႔တယ္။ အေမကလည္း အဆိုးဆံုးသားသမီးကို အခ်စ္ဆံုး ဆိုသလိုမုိ႔ ေပးလုိက္တယ္ထင္တယ္။ က်ေနာ္ အရမ္းေဒါသထြက္ၿပီး ကိုက္ပစ္လုိက္တာေပါ့။ ဒီေကာင္ကလည္း ၾကက္သားတံုးႀကီး ကိုက္ထားရင္းဆိုေတာ့ ျပန္မကိုက္ႏုိင္လုိက္ဘူးေလ။ အဲဒီညကတည္းက ထြက္ေျပးသြားတာ အခုထိကို ျပန္မလာေတာ့ဘူး။ အေမလည္း အိုလွပါၿပီေလ။ သူမေသခင္ေလး သူ႔သားငယ္နဲ႔ ေတြ႔သားရေအာင္ က်ေနာ္ လုိက္ရွာေနရတာေပါ့ဗ်ာ...။
ေျပာရင္းဆိုရင္း သတင္းေပးသံေတြ ၾကားတယ္။ ဟိုေကာင္ ျပန္ေရာက္ေနတယ္ ဆိုပါလား။ က်ေနာ္လည္း ဒီမွာ ငါးေျခာက္တစ္ျပား ေတြ႔ထားတာနဲ႔ အေတာ္ပဲ။ အိမ္မွာ ေကာင္းေကာင္း ျပန္စားရမယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ က်ေနာ္တို႔ မိသားစု ေသတဲ့အထိ မခြဲရေတာ့ဘူးထင္တာပဲ။ က်ေနာ့္တစ္သက္ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေျပးရင္း အိမ္ျပန္ဖူးတယ္။ အျမန္ဆံုးကေတာ့ ဒီတစ္ခါပဲ ျဖစ္မွာပဲ။ က်ေနာ္ ေျပးေနတာမွ ေဘးက လမ္းမီးတိုင္ေတြ သစ္ပင္ေတြေတာင္ ေနာက္မွာ က်န္ခဲ့ၾကတယ္။ ေလရဲ့ အလွ်င္ေတာင္ က်ေနာ့္ေလာက္ ျမန္မယ္မထင္ဘူး။ ငနီလည္း က်ေနာ့္ကို နားလည္မွာပါ။ က်ေနာ္ ေျပးရင္းေျပးရင္းနဲ႔ တုန္႔ခနဲ ရပ္လုိက္တယ္။ ဒီေကာင္ေတြနဲ႔ကေတာ့ ဒုကၡပါပဲ။ ဟိုဖက္ တစ္လမ္းေက်ာ္က ေခြးေတြေပါ့ဗ်။ ေျခာက္ေကာင္ေလာက္ ရွိမယ္ထင္တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္နဲ႔ အရြယ္တူနီးနီးရွိတာကေတာ့ ႏွစ္ေကာင္ပဲပါတယ္။ တစ္ေကာင္က က်ေနာ့္ ေခြးမရဲ့ ေမာင္ေလ...။ ျပန္္ကိုက္လုိ႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူး။ ဒါသူတို႔နယ္ပဲ။ ႏုိင္မွာလည္း မဟုတ္ဘူး။
က်ေနာ္ ေျပးေနတာကလည္း မေရာက္ႏုိင္ေတာ့သလိုပဲ။ မထူးဇာတ္ခင္းတဲ့အေနနဲ႔ က်ေနာ္ ခဏရပ္ၿပီး ငါးေျခာက္ျပားကို ပစ္ခ်လုိက္တယ္။ တစ္ခ်ိန္က ဒီေကာင္ေတြ က်ေနာ့္ကို တုန္ေနေအာင္ ေၾကာက္ခဲ့ၾကရတာပဲဗ်။ က်ေနာ္က ဒီေကာင္ေတြကို ငယ္ႏုိင္ပါ။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္ အုိလာၿပီ ဆိုတာကို ေမ့ၿပီး ျပန္ကိုက္တယ္။ မဲမဲ ျမင္ရာ လွည့္လွည့္ ကိုက္ပစ္လုိက္တယ္။ ဟိုေကာင့္ဖက္က ေကာင္ေတြက ကိန္ ကိန္ နဲ႔ ေအာ္ၿပီး ေျပးသြားၾကတယ္။ ဒီေကာင္ရယ္ က်ေနာ္ရယ္ပဲေပါ့။ ဒီေကာင္က ခုန္အုပ္လုိက္တာကို က်ေနာ္ ငံု႔ေရွာင္လုိက္တယ္။ သူ႔ဂုတ္ကို က်ေနာ္ လွမ္းခဲထားလုိက္တယ္။ သူကလည္း ျပန္ခဲတယ္။ ဒီေကာင္ေတာင္ တုိက္ပြဲအေတြ႔အၾကံဳ ေတာ္ေတာ္ရွိလာၿပီပဲ။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ လံုး၀ မလႊတ္ၾကဘူး။ အဲဒီေတာ့မွ ျမင္တာဗ်။ ေဘးနားမွာ လူတခ်ိဳ႔ ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကတယ္။ ေနာက္ လူတစ္ေယာက္က တံျမက္စည္း တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ သိမ္းရုိက္တယ္။ ဟိုေကာင္ တစ္ခ်က္ က်ေနာ္ တစ္ခ်က္ ႏႈန္းနဲ႔ ရိုက္ခံေနရတယ္။
အေမ ဘယ္မွာလဲ... က်ေနာ္ အိမ္ျပန္ခ်င္ၿပီ။ ညီမရယ္၊ ညီရယ္ က်ေနာ္ရယ္ အေမရယ္ ငါးေျခာက္ျပားႀကီး စားၾကတယ္။ မ်က္လံုးေတြ ျပာလာၿပီ။ က်ေနာ့္ ဂုတ္မွာ အရမ္းနာေနၿပီ။ လူေတြကလည္း ခြဲလို႔မရေတာ့ စိတ္တိုေနၿပီထင္တယ္။ ေရႏွစ္ပံုးလည္း ကုန္ၿပီေလ။ က်ေနာ္တုိ႔က ကိုက္ေနတာ ခုထိ မလႊတ္ေသးဘူး။ ငနီေရ... မင္းထြက္မသြားပါနဲ႔ေတာ့ကြာ... ငါမွားပါတယ္။ က်ေနာ့္သြားေတြ က်ဥ္ေနၿပီ၊ ဒါ့ထက္ပုိ ကိုက္ထားႏုိင္ေတာ့မယ္ မထင္ဘူး။
မ်က္လံုးက ဘယ္ဖက္ကို လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ အုတ္နီခဲႀကီးတစ္လံုး ပ်ံလာတာကို ျမင္လုိက္တယ္။
Labels: short stories
0 Comments:
Post a Comment
<< Home