Htoo Myat's short stories: <span style="font-family: ZawGyi-One;">ဖိနပ္</span>

ကားစီးရတာ ဒါ ဒုတိယအႀကိမ္ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ ရာဘာျခံထဲက ထြက္လာတုန္းက တစ္ခါ၊ အခု တစ္ခါေပါ့။ ဘာပဲေျပာေျပာ ကားထဲမွာက ကြင္းထဲမွာ ေနပူလွန္းခံရတာထက္ေတာ့ သာေသးတယ္ထင္တာပဲ။ ဒီေကာင္နဲ႔ က်ေနာ္္နဲ႔ တြဲခ်ည္ထားတာ တကယ္ စိတ္အုိက္စရာေကာင္းတယ္။ တစ္ပံုစံတည္း တူေနတဲ့ ညီအကို ဆိုၿပီး ပူးခ်ည္ထားၾကတာေလ။ တကယ္ေတာ့ သူ႔သဲႀကိဳးက ပိုေကာင္းတယ္ဗ်။ က်ေနာ့ သဲႀကိဳးက နဲနဲ ပိုေဟာင္းေနသလိုပဲ။ သဲႀကိဳးထိုးထားတဲ့ နားေပါက္မွာ ေဖာက္ထားတာက်ေတာ့ က်ေနာ္က ပိုေသသပ္တယ္။ ကိုယ့္ဂုဏ္ ကိုယ္ေဖာ္လို႔ေတာ့ မထူးပါဘူးဗ်ာ... အားလံုး ဒီကားထဲ က်ပ္ညပ္ သပ္ၿပီး စီးေနၾကရတာပဲ။
က်ေနာ့ ေဘးအသားေတြကိုလွီး၊ ေက်ာမွာ အစင္းေတြေဖာ္၊ နားေပါက္ေဖာက္၊ သဲႀကိဳးတပ္၊ ဟိုေကာင္နဲ႔ (အဲဒီ က်ေနာ္နဲ႔ တစ္ပံုစံ ထဲတူတယ္ဆိုတဲ့ေကာင္) ႏွစ္ေယာက္ကို အထုပ္ထဲထည့္၊ သားေရကြင္းနဲ႔ ပူးခ်ည္ၿပီး အခု ျမင္တဲ့အတုိင္း စီထားၾကတာေလ...။ အဆင့္ဆင့္ ထပ္ထားတာနဲ႔ က်ပ္ညပ္ေနတာနဲ႔ ကားထဲမွာကလည္း ေလကလံု၊ ေလလံုမွေတာ့ ပူကလည္း ပူ ဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္ဖို႔ ေကာင္းတယ္ဗ်ာ။ ေခြ်းျပန္တတ္တဲ့ လူ မဟုတ္ေပလို႔ပဲ။ လမ္းကလည္း ၾကမ္းလိုက္တာမွ အားလံုး စီထားသမွ် ေနရာေတြ ပ်က္ကုန္ေရာေလ။ ကားရပ္လို႔ ကုန္တင္ကား တံခါးလည္း ဖြင့္လိုက္ေရာ က်ဳပ္တို႔ႏွစ္ေကာင္ေရာ တျခားေကာင္ေတြပါ တ၀ုန္း၀ုန္းနဲ႔ ထြက္က်ကုန္ေရာေပါ့ဗ်။ အဲဒီေတာ့ ပုိက္ဆံအိတ္ ပိုက္ထားတဲ့ ဗိုက္ရႊဲရႊဲလူႀကီးက အဲဒီ ကားေမာင္းတဲ့လူကို နားရင္းအုပ္လုိက္ေရာ။

ကားစီးရတာ သေဘာက်ေပမဲ့ အခု စင္ေပၚတင္ထားတာကို ပိုသေဘာက်တယ္ ေျပာရမယ္ဗ်။ က်ေနာ္တုိ႔က ေအာက္ဆံုးဆင့္ေလ။ ကားေပၚတုန္းက ေဘးအစည္းက ႏွစ္ေကာင္ဆို အခု ထိပ္ဆံုးဆင့္ အနားကို ေရာက္ေနတယ္ဆိုပဲ။ သိပ္အထင္ႀကီးစရာေတာ့ မရွိပါဘူးဗ်ာ...။ က်ေနာ္တို႔ သစ္သားစင္က သံုးဆင့္တည္းပဲဟာ။ ဟို က်ေနာ္တို႔ထက္ ေလးငါးဆ ပိုႀကီးၿပီး သဲႀကိဳးအစား လည္ပင္းရွည္ပါၿပီး ပိုေလးတဲ့ ေကာင္ႀကီးေတြကေတာ့ ထိပ္က မွန္ဘီရိုထဲမွာေလ...။ က်ေနာ္ ဒီေကာင္ေတြကိုလည္း နဲနဲေလးမွ အားမက်မိပါဘူး။ က်ေနာ္က နဲနဲေလး ေသးေပမဲ့ သူတို႔ထက္ ပိုလည္းေပါ့တယ္၊ သူတို႔လို အညိဳေရာင္ ခပ္မိႈင္းမိႈင္းလည္း မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ့မ်က္ႏွာဆိုလည္း အျဖဴေရာင္၊ ေက်ာကက်ေတာ့ အျပာေရာင္၊ ေဟာ... အစင္းေၾကာင္းေလးေတြေတာင္ ပါေသး၊ သဲႀကိဳးကလည္း အျပာေရာင္ေလးေလ...။

လူေတြကို တံုးတယ္လို႔ က်ေနာ္ေျပာေတာ့ အဲဒီ က်ေနာ္နဲ႔ ဆင္တူအေကာင္က မင္းထက္ေတာ့ ေတာ္ပါတယ္ကြာတဲ့...။ လူေတြလို လႈပ္မရလို႔ေပါ့ဗ်... လႈပ္လို႔မ်ားရရင္ ဒီေကာင့္သဲႀကိဳးကို က်ေနာ္ ဖမ္းဖမ္း ညွစ္တာနဲ႔ ဒီေကာင္လည္း ေသမွာပဲ။ ျပန္ဆက္ရဦးမယ္... က်ေနာ္က သူမ်ားကို ရႈံ႔ခ်ရင္ အေၾကာင္းျပခ်က္ မရွိဘဲ မလုပ္တတ္ပါဘူးဗ်။ က်ေနာ္ ေျပာခ်င္တာက... ဒီလူေတြဗ်ာ၊ က်ေနာ့္နဲ႔ယွဥ္လုိက္ရင္ အမ်ားႀကီးပါးၿပီး အမ်ားႀကီးေသးတဲ့ စကၠဴေလးေတြ ေလး၊ ငါးရြက္နဲ႔ လဲလိုက္ၾကသတဲ့ေလ။ က်ေနာ္ဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ္ေရာ ဟိုအေကာင္ေရာေပါ့ဗ်ာ။ ႏွစ္ေကာင္လံုး ပူးခ်ည္ထားတာကိုး။

တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ က်ေနာ့မ်က္ႏွာ ေအာက္ပိုင္းမွာ ပါးပါးလာတယ္။ လူႀကီး တစ္ေယာက္လံုးကို သယ္ေနရတာ ဒီေလာက္ေလးတာဗ်ာ။ ဟိုေကာင္နဲ႔ က်ေနာ္လည္း အရင္လို စကားမေျပာႏုိင္ေတာ့ စကားနည္း ရန္စဲသေပါ့ဗ်ာ။ တခါတေလေတာ့ စကားေျပာခ်င္ပါတယ္။ တခါတေလ အိမ္ေပါက္၀မွာ ခြ်တ္ခဲ့ရင္ အနားေတာ့ရတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့လည္း ေဟာဟဲ လုိက္ေနတာနဲ႔ စကားေတာင္ မေျပာႏုိင္ေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ပဲ အေမာေျဖေနရတာပဲ။ ဗြက္ေတြထဲျဖတ္၊ ေနပူပူ ကတၱရာလမ္းေပၚ ေလွ်ာက္တာနဲ႔၊ ေနကပူ၊ မုိးကရြာ၊ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ က်ေနာ့မ်က္ႏွာလည္း အရင္လို ဆြတ္ဆြတ္မျဖဴေတာ့ပါဘူး။ ညိုညစ္ညစ္ ျဖစ္လာၿပီေလ။ သဲႀကိဳးကလည္း ခဏခဏ ျပဳတ္ပ်က္ထြက္ေနလို႔ စီးတဲ့လူက သူ႔အကၤ်ီနဲ႔ ထိုးထိုးထည့္ေပးရတဲ့ အႀကိမ္ေပါင္းလည္း မနည္းေတာ့ဘူးေလ။ ေက်ာမွာလည္း ငယ္ငယ္တုန္းကလို လူကိုယ္က ႂကြက္သားေတြလို အၿပိဳင္းၿပိဳင္းထေနတဲ့ အစင္းေၾကာင္းေတြလည္း မရွိၾကေတာ့ဘူး။ ဒါေတြ ရွိခဲ့တုန္းကေတာ့ အဲဒါေတြေၾကာင့္ ဒီလူ ေရညွိေတြထဲ ေခ်ာ္မလဲခဲ့တာေပါ့။ အင္း... ဘာပဲေျပာေျပာ အရင္လိုလည္း မာနေတြ မရွိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ္လည္း အိုလာၿပီပဲ။ တခါတေလ အနားယူလိုက္ခ်င္တဲ့ စိတ္ေတာ့ ေပၚမိတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့လည္း ဘ၀ကိုက အနင္းခံဖို႔ ျဖစ္ရတာ ဆိုေတာ့လည္း ဘာမွ မခံစားရေတာ့ပါဘူး။

ဟိုးငယ္ငယ္က အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ ကားစီးရတာေလးေတြေရာ အေပၚက လူဖိထားရင္းနဲ႔ လူအုပ္ႀကီးထဲမွာ ညပ္ၿပီး ကားစီးခဲ့ရတာေတြထက္ ဒီတစ္ခါက ပိုေကာင္းတယ္ထင္တာပဲ။ ကားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ကားစီးရသလို ညိမ့္ညိမ့္ေလးေပါ့။ က်ေနာ္လိမ့္က်ခဲ့တဲ့ ေျမာင္းေပါက္က တေျဖးေျဖး ေ၀းသြားၿပီ။ ေမွာင္လာတာကို နည္းနည္းေတာ့ ေၾကာက္မိသလိုပဲ။ ၾကာလာေတာ့ ငါ ဘယ္အထိ ေျမာပါသြားမလဲဆိုတာ စေတြးၾကည့္လာမိတယ္။ ဘယ္ပဲ ေရာက္ေရာက္ပါ။ ေနာက္ဆို အရင္ကလို အနင္းခံရမွာ မဟုတ္ေတာ့ ပါဘူးေလ...။ အဲဒါေတြးၿပီးေတာ့လည္း ၀မ္းသာရင္း... ဘယ္ေျမာေနမွန္း မသိလို႔ စိတ္ပ်က္ရင္းနဲ႔ပဲ ေတာ္ေတာ္ ေ၀းေ၀း ေရာက္လာတာ သတိထားမိတယ္။ မထူးေတာ့ပါဘူးေလ... က်ေနာ္ဘ၀ကလည္း လႈပ္လို႔မွမရတာ၊ ဘာလုပ္ႏုိင္မွာလဲ၊ ဒီလိုပဲ ေျမွာလိုက္သြားရတာေပါ့ဗ်။

ဒီေနရာမွာ လူဆိုရင္ေတာ့ ေမွာင္ေနတဲ့ေနရာကေန အလင္းထဲတန္းထြက္ရင္ မ်က္စိက်ိန္းမွာပဲ။ က်ေနာ္ကေတာ့ က်ိန္းစရာမ်က္စိလဲမရွိေတာ့့ မက်ိန္းဘူးေပါ့ဗ်ာ။ အစကေတာ့ အမႈိက္ေတြနဲ႔ပဲ ၀င္၀င္ေဆာင့္တာပဲ။ အခုေတာ့ ေက်ာက္ေတြနဲ႔ ၀င္၀င္ေဆာင့္တယ္။ အေမွာင္ထဲ ေျမာရတာထက္ စာရင္ေတာ့ အလင္းထဲေျမာရတာ ပိုေကာင္းမွာပဲလို႔ က်ေနာ္ ေတြးမိတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ အားလံုးကေတာ့ ေျမာေနၾကရတာပါပဲေလ...။ ေရထဲေျမာရတာဟာ အရင္ကလို လူရဲ့ အနင္းခံဘ၀ထက္ေတာ့ ပိုေကာင္းတယ္၊ ေကာင္းတယ္လို႔လဲ က်ေနာ္ ျမင္တယ္။

၀မ္းသာမႈဟာ ၾကာရွည္ေတာ့ မခံပါဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ္ေျမာေနတာ တုန္႔ခနဲျဖစ္သြားတယ္။ သဲႀကိဳးၾကားကို တုတ္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ကလန္႔ထားတာကိုးဗ်။ က်ေနာ္ ဆြဲတင္ခံလိုက္ရတယ္။ ငါေတာ့ အနင္းခံရျပန္ၿပီဆိုတဲ့ အသိက က်ေနာ့္ကို ဖိစီးႏႈိပ္စက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကံအားေလ်ာ္စြာပဲ... အဲဒီလူက က်ေနာ့္ကို မစီးပါဘူး။ သူ႔ ဆာလာအိတ္ထဲ ပစ္ထည့္လုိက္တယ္။ အိတ္ထဲမွာေတာ့ အမႈိက္ေတြပဲ ရွိတယ္။ ဒီလို အထီးက်န္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ့္အေဖာ္ ဟိုအေကာင္ကို နဲနဲပါးပါးေလးေတာ့ သတိရမိသား။ ဒီေကာင္ကေတာ့ အရင္လို အစီးခံေနရဦးမွာပဲထင္တယ္။

ပူတာကလြဲရင္ က်ေနာ္ ဘာမွမသိေတာ့ဘူး။ က်ေနာ့ တစ္ကိုယ္လံုး ေနပူထဲ ကတၱရာလမ္းမွာ လူအနင္းခံရတုန္းကလို ပူေနတယ္။ တန္းလန္းဆြဲခံထားရေတာ့ ရုန္းလဲ မရုန္းႏုိင္ဘူးေလ။ က်ေနာ္ လႈပ္ရွားလို႔ မရဘူးဆိုတာ က်ေနာ္ ေမ့ထားလိုက္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အျဖစ္မွန္က အျဖစ္မွန္ပါပဲေလ။ အရည္က်ိဳတယ္ဆိုတဲ့ စကားကိုလည္း က်ေနာ္ မသိခ်င္ေတာ့ဘူး။ သိဖို႔လည္း မလိုအပ္ေတာ့ဘူးေလ။ ဒီေလာက္ပူျပင္းတဲ့ အရည္ထဲ ျပဳတ္က်သြားရင္ေတာ့ က်ေနာ္ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္တက္လာႏုိင္ေတာ့မယ္ လို႔ မေသခ်ာႏုိင္ေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္ ျပန္တက္လာဖို႔လည္း မက်ိဳးစားခ်င္ေတာ့ဘူးဗ်ာ။ တျဖည္းျဖည္း က်ဖို႔ေတာ့ နီးလာၿပီ။ အေရွ႔က သားေရျပားေလးေတာင္ ျပဳတ္က်သြားၿပီ။ ေပါေလာ ေပါေလာေတာ့ ေပၚမေနပဲ ျမဳပ္သြားမွ ေအးမွာပါပဲ။ က်ေနာ္ မရႈတဲ့အသက္ကို ေအာင့္ထားလိုက္တယ္...။

၀တၳဳ ရာဇ၀င္... (ေဖာ္ျပျခင္း ခံခဲ့ရေသာ စာအုပ္မ်ား)