<meta name='google-adsense-platform-account' content='ca-host-pub-1556223355139109'/> <meta name='google-adsense-platform-domain' content='blogspot.com'/> <!-- --><style type="text/css">@import url(//www.blogger.com/static/v1/v-css/navbar/3334278262-classic.css); div.b-mobile {display:none;} </style> </head><body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d8146522117768614472\x26blogName\x3dHtoo+Myat\x27s+short+stories\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dBLACK\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://htoomyat-shortstories.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3den\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttps://htoomyat-shortstories.blogspot.com/\x26vt\x3d6038564317220257732', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>

မိဇင္

February 28, 2008




တခါတေလေတာ့ လူတစ္ေယာက္္ဟာ သူ႔ရဲ့ ဘ၀မွာ ဘာဟာ အလိုအပ္ဆံုးလဲလို႔ ေတြးမိတယ္။ ႏွစ္္လ တစ္အုပ္ ပံုမွန္ထြက္တဲ့ စာေရးဆရာမေလးရဲ့ စိတ္ပ်က္စရာ အခ်စ္၀တၳဳေတြ ဖတ္ေတာ့ ငါ့ဘ၀မွာ အလုိအပ္ဆံုးဟာ ကားအေကာင္းစား တစ္စီး၊ ျခံက်ယ္က်ယ္ထဲက တိုက္အိမ္တစ္လံုးနဲ႔၊ ေခ်ာေမာခန္႔ျငားတဲ့ ရုပ္ရည္ပဲထင္တယ္လို႔ ေတြးမိတယ္။ တကယ္ေတာ့ အခ်စ္၀တၳဳဟာ အခ်စ္အေၾကာင္း ေရးထားတာပါလား ဆိုတာကို ငါ မျမင္ဘူး။ အျခား မဆိုင္တာေတြပဲ ျမင္တယ္။ အခ်စ္ဆိုတဲ့ အရာကို ငါေမ့ႏိုင္ေအာင္ က်ိဳးစားထားလို႔ပါ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ငါဟာ ေရွးတုန္းက အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေတြ စားျမံဳ႕ျပန္ရင္းနဲ႔ပဲ လက္ရွိ ဘ၀မွာ အသက္ဆက္ရွင္သူမ်ိဳး မဟုတ္လို႔ပဲ။ ဒါေပမဲ့ ငါလြမ္းတယ္ မိဇင္။

မင္းဘ၀ကေတာ့ အခုခ်ိန္မွာ သိပ္ေပ်ာ္ဖို႔ ေကာင္းေနမွာေပါ့၊ ငါ့အထင္ေတာ့ အခုခ်ိန္ဆို မင္း အမ်ိဳးသား၊ ရံုးက ျပန္လာမွာမို႔ အိမ္ျပဴတင္း၀ကေန ေစာင့္ေနမွာပဲေပါ့။ ဒရုိက္ဗာက ေမာင္းေပးတဲ့ သူ႕ကိုယ္ပိုင္ ကားေလးထဲမွာက အဲကြန္းနဲ႔မို႔ မင္းအမ်ိဳးသားကေတာ့ ၿမိဳ႕ထဲကေန ဒီ ၿမိဳ႕စြန္အထိ လိုင္းကားတိုးစီးရတဲ့ ငါ့လို ေခြ်းေစာ္ေတြ နံေနမွာ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ ငါေျပာရဲတယ္။ သူ႔လုပ္ငန္းကေန သူရတဲ့ အျမတ္ေငြ ေထာင္တန္အုပ္ေတြဟာ ငါ့ရဲ့ လခလို ရာတန္ အႏြမ္းေလးေတြ ပါေနမွာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာလည္း ငါေျပာရဲတယ္။ အဲဒီကေန ကပ္ပါလာတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြကိုလည္း မင္း အျပည့္အ၀ ခံစားရလိမ့္မယ္လို႔ ငါ ဆုေတာင္းပါတယ္ မိဇင္။

စိတ္ကစားတာလား၊ အခ်စ္စစ္လား၊ ငါေသခ်ာ မသိခဲ့ေသးတဲ့အခ်ိန္မွာ မင္းကို၊ ငါ့ရဲ့ အခ်စ္ကို ငါေတြ႔ခဲ့တယ္။ ငါ့တစ္သက္မွာ သူမ်ား ေျမွာက္ေပးမွ လုပ္တတ္ခဲ့တာ မွန္ေပမဲ့ မင္းကို စာေပးခဲ့တာ၊ အဲဒီတစ္ခုကေတာ့ ဘယ္သူမွ ေျမွာက္ေပးလုိ႔ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး မိဇင္။ တူႏွစ္ကိုယ္ တဲအိုပ်က္မွာ ေနရ ေနရ ဆိုတာဟာ ငါ့အတြက္ေတာ့ ကိုးကြယ္ရာ တရားေတာ္ တစ္ခု ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ နင့္အသိုင္းအ၀ိုင္းကို ငါမေၾကာက္ခဲ့ဘူး။ ငါ့အေဖရဲ့ စာေရးႀကီး လုပ္သက္ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ဘယ္တုန္းကမွ မရိုးမသား မလုပ္ခဲ့ဖူးဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ငါတို႔ ဆင္းရဲပါတယ္။ အဲဒီ ဂုဏ္သိကၡာ၊ ရိုးသားမႈနဲ႔ ငါ့ရဲ့ နင့္အေပၚထားတဲ့ ေမတၱာဟာ မင္းနဲ႔ ငါရဲ့ ဘ၀ကို ေပါင္းစပ္ႏုိင္လိမ့္မယ္လို႔ ငါ ထင္ခဲ့တယ္။

နင့္အိမ္ရွိတဲ့ လမ္းထဲ ငါ မ၀င္ရဲခဲ့ဘူး။ ငါ ဘုရားေစာင္းတန္း အႀကီးႀကီးေတြေတာင္ အလိုလို လန္႔ေနတတ္ေတာ့ မင္းတို႔ တိုက္အိမ္ အႀကီးႀကီးေတြကိုလည္း ငါ ေၾကာက္တယ္။ မင္းနဲ႔ ငါ ခိုးခ်ိန္းေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ အေအးဆိုင္ေတြကို သတိရတယ္။ ကန္ေတာ္ႀကီးကိုလည္း သတိရတယ္။ အင္းလ်ားကန္ေဘာင္ကို သတိရတယ္။ ကန္ေတာ္ႀကီးကေတာ့ အသစ္လို ျဖစ္သြားေတာ့ ငါတို႔ ေျခရာေတြကို ျပန္ေကာက္ဖို႔ ခက္သြားၿပီေလ။ ေယာကၤ်ားမာနဆိုတာ ငါ နားလည္ခဲ့ေပမဲ့ တို႔သြားတဲ့ ေစ်းႀကီးတဲ့ အေအးဆိုင္ေတြမွာ မင္းပုိက္ဆံ ထုတ္ရွင္းတာကို ငါ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ရဖူးတယ္ မိဇင္။
မင္းအေဖမိတဲ့ ေန႔က စၿပီး မင္းနဲ႔ငါ တစ္လမွ ႏွစ္ခါ၊ သံုးခါေလာက္ပဲ ေတြ႔ရေတာ့တယ္။ ခ်စ္သူ သက္တမ္း သံုးႏွစ္မွာ ငါတို႔ အတူတူ ရွိေနရတဲ့ အခ်ိန္ေလးေတြဟာ တစ္ႏွစ္စာေတာင္ ျပည့္ပါရဲ့လားလုိ႔ ငါ ေက်က်ကြဲကြဲ ရယ္ေမာမိတယ္။ မင္းအေဖ ငါ့ကို သံုးခါ လာေတြ႔တယ္။ ဒါကို မင္း ဘယ္ေတာ့မွ သိခဲ့မွာမဟုတ္ဘူး။ ငါလည္း ငါ့တစ္သက္ ဘယ္ေတာ့မွ နင့္ကို ေျပာျပေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီ စုစုေပါင္း သံုးခါမွာ ႏွစ္ခါက ငါ့ကို ပုိက္ဆံလာေပးတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္ကေန ႏွင္ထုတ္တယ္။ တစ္ခါက်ေတာ့ ငါ့ကို အေဖ့ေနရာေလးနဲ႔ ၿခိမ္းေခ်ာက္တယ္။ ငါက လက္မခံေတာ့ ေနာက္က် ငါ့အေဖခမ်ာ အလြဲသံုးစား လုပ္ပါတယ္လုိ႔ အၾကပ္ကိုင္ခံရၿပီး ပင္စင္ေပးလုိက္ၾကတယ္။ အဲဒီေန႔က ရွက္လြန္းလို႔ဆိုၿပီး ငါ့အေဖငိုတယ္။ ငါဟာ အခ်စ္အတြက္ အေဖကိုေတာင္ ဒုကၡေပးခဲ့တဲ့ သားဆိုး သားမုိက္ပါ။

စာေရးႀကီးသားက ရံုး၀န္ထမ္းပဲ ျပန္ျဖစ္တာကေတာ့ အထူးအဆန္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေလ။ နင့္အေဖ မွန္းခဲ့တဲ့ အတုိင္းပဲ မဟုတ္လား။ ငါ့မွာ အခုထိ ဘာမွ မရွိေသးပါဘူး။ ငါ့အေဖတုန္းက ရွိခဲ့တဲ့ ရိုးသားမႈေလးေတာင္ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ငါ မိုးခါးေရ ေသာက္ခဲ့ရၿပီေလ။ ငါတို႔ လူေတြရဲ့ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားရတဲ့ ဘ၀ႀကီးမွာ တခါတေလေတာ့ မုိးခါးေရဟာလည္း ခ်ိဳရတာပဲကြ။ မင္းအမ်ိဳးသား လုပ္ေနတာေတြလည္း ငါသိပါတယ္။ သူကေတာ့ မိုးခါးေရကို တိုင္ကီလိုက္ ေသာက္တာဆိုတာ ငါ့ထက္ ပိုသာတာေပါ့။ သူဟာ ငါ့ထက္ အဖက္ဖက္က သာခဲ့မယ္ဆိုတာ ငါသိခဲ့ပါတယ္။

နင္တာ၀န္ေက်ခဲ့တယ္ မိဇင္။ တကယ္ေတာ့ တာ၀န္ မေက်ခဲ့တာက ငါပါ။ နင့္ကို အတင္း လက္ထပ္ ေပးၾကေတာ့မယ္ ဆိုတာကို မင္း ငါ့ကို ရေအာင္ သတင္းေပးခဲ့သားပဲ။ မင္း သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း ငါ အခုထိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ တကယ္ဆို နင့္ကို သူနဲ႔ ေစ့စပ္ကတည္းက ငါလည္း ငါ့ဖက္က အစီအစဥ္ တစ္ခုခု ျပင္ထားသင့္တာ။ အေၾကာင္းျပခ်က္၊ ဒါမွမဟုတ္ ေဖ်ာင့္ခ်က္ဟာ သိပ္မခက္ခဲပါဘူး။ မင္းသာ ငါ့လို အေျခခံလူတန္းစား မိသားစုက လာခဲ့တာဆို ငါရွင္းျပရ သိပ္အဆင္ေျပတယ္။ ငါ့ အေဖ ပင္စင္ယူတာနဲ႔ေရာ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြ တက္တာေၾကာင့္ေရာပဲလို႔ ေျပာမွာေပါ့။ ငါရွင္းျပလည္း နင္က နားလည္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ကုန္ေစ်းႏႈန္း ဆိုတာဟာ မင္းနဲ႔ အလွမ္းကြာတဲ့ ဘာသာရပ္ တစ္ခုပဲဟာ…။

ငါ့တစ္သက္မွာ မင္းဆီက ေနာက္ဆံုး ရခဲ့တဲ့ စာေပါ့။ ငါ့ကို လာခိုးပါ ဆိုတာ တစ္ေၾကာင္းတည္း မင္း ေရးထားခဲ့တယ္။ ငါ့ဘ၀ တစ္သက္တာမွာ အခက္ခဲဆံုး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ဟာ ဘယ္ႏွစ္ခုမွ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ဒီဆံုးျဖတ္ခ်က္ကေတာ့ အခက္ခဲဆံုး ျဖစ္သေလာက္ တကယ္ အနာက်င္ရဆံုးပါ မိဇင္။ မင္းအတြက္ ငါ ေဆာက္ခဲ့တဲ့ တဲအိုပ်က္ေလးဟာ တကယ္တမ္းေတာ့ တစ္မိုးေတာင္ ျဖတ္သန္းဖို႔ မခံႏုိင္ဘူး ဆိုတာကို ငါ အိပ္မက္က လန္႔ႏုိးသလို သိခဲ့ရတယ္။ မျဖစ္ႏုိင္တဲ့ အိပ္မက္တစ္ခုထဲကို္ ႏုနယ္လွပတဲ့ မင္းကို ငါ ဆြဲမေခၚရက္ခဲ့ပါဘူး။ ငါ့အခ်စ္ကို မင္းဘ၀ကို ေအးခ်မ္းသာယာေစမႈနဲ႔ သက္ေသျပလုိက္တယ္။

မင္းရဲ့စာေလး အခုထိ ငါ့ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွာ ရွိေသးတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေဟာင္းေနၿပီမို႔ ငါ ဆယ္လူတိပ္နဲ႔ ျပန္ျပန္ ကပ္ထားရတယ္။ မင္းေရးထားခဲ့တဲ့ စာတန္းေလးကေတာ့ ထင္းေနတံုးပဲ။ ငါ အလုပ္ေတြ လုပ္တာ အေႂကြးေတြ ပိတာ သိပ္မ်ားေနရင္ တစ္ခ်ိန္က ငါ မလုပ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အလုပ္ တစ္ခု ေၾကာင့္ ဆံုးရံႈးခဲ့ရတာကို ျပန္ျပန္ သတိရၿပီး အလုပ္လုပ္ခ်င္စိတ္ ျပန္ေပၚလာေအာင္ ငါ ထုတ္ထုတ္ၾကည့္တယ္။ မင္းကို သတိရတဲ့အခ်ိန္လည္း ထုတ္ထုတ္ၾကည့္ပါတယ္။ ဓါတ္ပံုေတြ အားလံုးကိုေတာ့ မင္းအတြက္ ငါ မီးရႈိ႕ပစ္လုိက္ပါတယ္ မိဇင္။

အခုေတာ့ ငါ့အေဖလည္း ဆံုးသြားၿပီ။ အေမလဲ တရားစခန္းမွာ။ ငါတစ္ေယာက္တည္းေပါ့ကြာ…။ နင္ခ်စ္ခဲ့တဲ့ ငါ့ရဲ့ မ်က္လံုးေတြမွာလည္း မ်က္တြင္းေတြလည္း က်လို႔၊ ငါလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ပိန္ေနၿပီ။ မင္းသိပ္ခ်စ္တဲ့ ငါ့ ဆံပင္ရွည္ေတြလည္း အလုပ္အင္တာဗ်ဴးတုန္းက ညွပ္လုိက္ၿပီ။ ငါ့ ဆံပင္ေတြဟာလည္း ငါ့အခ်စ္ေတြနဲ႔အတူ ဆံပင္ညွပ္ ထိုင္ခံုေပၚကေန ျပဳတ္က်သြားၾကတယ္။

ဒီလိုင္းကားဟာ အခုထိ မထြက္ႏုိင္ေသးပါလား။ တစ္ကားလံုး ငါးပိသိပ္ ငါးခ်ဥ္သိပ္ တင္ၿပီးမွ ထြက္ေတာ့မယ္ ထင္တယ္။ မိုးကုပ္စက္၀ုိင္းထဲ တိုး၀င္ေနတဲ့ ေနရဲ့ ေနာက္ဆံုးလက္က်န္ အေရာင္တန္းေလးဟာ ငါ့ဘ၀ရဲ့ အေျခအေနကို ျပတယ္။ ငါလည္း အိမ္ေထာင္ျပဳဦးမွပါေလ။ ဒါေပမဲ့ မင္းအိမ္နားကို တစ္ခါတေလ ငါ မေယာင္မလည္နဲ႔ လာလာၾကည့္မိရင္ေတာ့ ငါ့ကို စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ မိဇင္ေရ...။

Labels:

posted by Htoo Myat
2/28/2008

1 Comments:

Blogger :P said...

ဖတ္သြားပါၿပၤီ

November 10, 2008 at 2:06 AM  

Post a Comment

<< Home