ၾကယ္ေတြကေတာ့ ဘယ္ေတာ့ ၾကည့္ၾကည့္ အရင္က အတိုင္းပဲ။ လႈိင္က လိႈင့္ကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္လဲ လို႔ ကို႔ကို ေမးေတာ့ ဒီေကာင္းကင္ေပၚမွာ ငုတ္တုတ္လင္းေနတဲ့ ၾကယ္ေလးေတြ ေလာက္ကို ခ်စ္ပါတယ္လုိ႔ ေျဖခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီတုန္းက လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္း အတူ ေမာ့ၾကည့္ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ၾကယ္ေလးေတြနဲ႔ အခု ျမက္ခင္းေပၚ ပက္လက္နဲ႔ ၾကည့္တဲ့ ၾကယ္ေတြ တူတူလိုပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကိုက နကၡတ္တာရာေတြ ေကာင္းေကာင္း ၾကည့္တတ္မယ္ဆို ေနရာ ေရြ႕သြားတဲ့ ၾကယ္ေတြကို သိႏုိင္သလို အေရအတြက္ သိသိသာသာ ေလ်ာ့သြားတာလည္း သတိထားမိမယ္ ထင္မိတယ္။
ကို ငယ္ငယ္က ၾကယ္ေလးေတြကို လိုခ်င္လြန္းလို႔ ေအာ္ငိုခဲ့ဖူးတယ္။ အေမက ၾကယ္ေတြကို တံခ်ဴနဲ႔ နက္ဖ်န္မွ ခူးေပးမယ္ ဆိုေတာ့မွ အိပ္ေပ်ာ္ သြားခဲ့တယ္။ အခုေတာ့ လိႈင္သာ အိပ္ေပ်ာ္ရာက ျပန္ႏိုးလာပါ့မယ္ဆို အေမ့ တံခ်ဴနဲ႔ ကို ၾကယ္ေတြ ခူးဖုိ႔ ႀကိဳးစားမိမယ္ ထင္တယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ ျဖစ္မလာႏိုင္ေတာ့ဘူး ဆိုတာကိုေတာ့ တံခ်ဴနဲ႔ ကို ႏွစ္ေယာက္လံုး သေဘာေပါက္ နားလည္ ထားၾကပါတယ္။
လိႈင္ မရွိေတာ့တာက လဲြရင္ အားလံုး အဆင္ေျပတဲ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးကို သတိထား ၾကည့္မိရင္ မိုးေမွာင္လာတုိင္း တလက္လက္ လင္းလာတဲ့ ၾကယ္ေလးေတြကို ျမင္ႏုိင္ဦးမွာ... ေနာက္ အေမ့ရဲ့ ခူးဆြတ္ျခင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ မခံ ခဲ့ရတဲ့ ၾကယ္ကေလးရယ္၊ ကို အပိုင္စား ေပးထားတဲ့ လိႈင္တစ္ဦးတည္းပုိင္ ၾကယ္တာရာ အားလံုးရယ္ဟာ ကတၱရာလမ္းေပၚက ေပါက္ေပါက္ဆုပ္ ေတြလို ကို႔ကို ဆြဲေဆာင္ၾကတယ္။ အဲဒီ ေပါက္ေပါက္ဆုပ္ ေတြကို အငန္းမရ ေကာက္စားခ်င္ေနတဲ့ ကေလး တစ္ေယာက္လိုပဲ ကို လြမ္းမိပါတယ္လႈိင္။
ကို ဒီပန္းျခံထဲကို ေန႔တိုင္း လိႈင့္ကို က်ဴရွင္လုိက္ပို႔တဲ့ အခ်ိန္ေတြဆို ေရာက္ျဖစ္တယ္။ က်ဴရွင္ ဆင္းတဲ့အခ်ိန္ ညအထိ ကို ျမက္ခင္းေပၚမွာ ပက္လက္လွန္ၿပီး ၾကယ္ေတြ ၾကည့္ရင္း ေစာင့္တာေပါ့။ ညေနခင္း အလင္း ကုန္လို႔ မီးမပ်က္တဲ့ ေန႔ဆို လမ္းမီးေခ်ာင္းေတြ လင္းလာတာ ျမင္ႏုိင္ေသးတယ္။ ညေန ေန၀င္ရီတေရာ အခ်ိန္မွာ လမ္းမီးေခ်ာင္းေတြ လင္းလာရင္ ဟိုးတုန္းက က်ဴရွင္ဆင္းလာတဲ့ လႈိင့္ကို ကို ျမင္လုိက္ရသလို ၀မ္းသာစရာ ေကာင္းတဲ့ အလင္းေရာင္ ျဖတ္ခနဲ လက္လက္ သြားတတ္တယ္။
လႈိင္တို႔ ရပ္ကြက္ထဲက ကေလးေတြေတာင္ အဲဒီက်ဴရွင္မွာ တက္ကုန္ၾကၿပီလိႈင္... လိႈင့္ကို ေစာင့္ေစာင့္ ေနရင္း ဆင္းမလာရင္ ကို သူတို႔နဲ႔ လုိက္လိုက္ ျပန္ျဖစ္တယ္။ သူတို႔ကလည္း အကိုႀကီး ဘာျဖစ္တယ္၊ ညာျဖစ္တယ္ေပါ့။ အခ်ိန္ကာလမ်ား ေရြ႕လ်ားတာ ျမန္တယ္ေနာ္... အကိုႀကီးလို႔ ေခၚခဲ့တဲ့ လိႈင့္ ေမာင္ေလးေတာင္ အခုခ်ိန္မ်ား ျပန္ေတြ႔ရရင္ ဦးဦးလုိ႔ ေခၚမလားပဲ။ ဘာပဲေျပာေျပာ သူတိုန႔ဲအတူ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ တတ္တာရယ္၊ အျမဲ ေကာင္းကင္ကို လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေမာ့ေမာ့ ၾကည့္တတ္ တာရယ္ ကိုေတာ့ ဘာေၾကာင့္မွန္း ခုထိ နားမလည္ ႏုိင္ၾကရွာဘူး။
က်ဴရွင္ဆင္းမွ ေတြ႔မယ္လို႔ လႈိင္ေရးသြားတဲ့ စာေလး ကို႔မွာ အခုထိ ရွိေသးတယ္လိႈင္။ တခါတေလေတာ့ အဲဒီေန႔က တစ္ေန႔လံုး ကိုတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ေက်ာင္းေျပးၿပီး စကားထုိင္ေျပာခဲ့ရရင္... ဆိုတဲ့ ေနာင္တေလးက အျမဲ စိတ္ထဲ ၀င္၀င္လာတယ္။ ဖိတ္ၿပီးသားႏို႔ေတာင္ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ျမင္ႏုိင္ေသးေပမဲ့ အဲဒီေန႔ေလးကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မေရာက္ ႏုိင္ေတာ့တာ ေသခ်ာတယ္။ ဖိတ္က်တဲ့ ႏို႔ကို လြယ္လြယ္နဲ႔ သုတ္ႏုိင္ေပမဲ့ အဲဒီ ေနာင္တေလး တစ္ခုကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ေျခာက္ခန္းသြားလိမ့္မယ္ မထင္ပါဘူးလိႈင္...
ညေန ရံုးဆင္းခ်ိန္ အိမ္ျပန္ခါနီးရင္ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွာ ခုထိ အျမဲ ေခါက္ထည့္ ထားတဲ့ လိႈင့္ရဲ့ စာေလးကို ျပန္ဖတ္မိတဲ့အခါ မေန႔ တစ္ေန႔ကလိုပဲလို႔ စိတ္ထဲမွာ ျပန္ထင္မိတယ္။ ဒီစာေလးထဲက ႏူးညံ့တဲ့ အမိန္႔ေတာ္ဟာ အခုခ်ိန္ထိ အစြမ္းထက္ပံုမ်ားကေတာ့ အခု ပန္းျခံ ျမက္ခင္းေပၚ ပက္လက္လွန္ အိပ္ေနတဲ့ ကို႔ကိုသာ ျမင္လွည့္ပါေတာ့ လိႈင္ရယ္...
မ်က္လံုးကို နာရီေပၚပို႔လိုက္ေတာ့ က်ဴရွင္ဆင္းခ်ိန္ ေရာက္မွန္း သတိထားမိတယ္။ အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း ၾကယ္ေတြဆီက မ်က္ႏွာလႊဲရင္း မတ္တပ္ထရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ပန္းျခံအ၀ကို တစ္လွမ္းခ်င္း တစ္လွမ္းခ်င္းထြက္၊ ဟိုညီေလးေတြ ေရာက္လာဖုိ႔ေတာ့ ေစာပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့... က်ဴရွင္ ေလွကားကေန ဆင္းလာတဲ့ ေက်ာင္းသူ ေလးေတြ ၾကားထဲမွာ လိႈင္ပါမလာႏုိင္ပါဘူးလုိ႔ ဘယ္သူကမ်ား အာမခံႏုိင္မွာလဲေနာ္...
ကို ငယ္ငယ္က ၾကယ္ေလးေတြကို လိုခ်င္လြန္းလို႔ ေအာ္ငိုခဲ့ဖူးတယ္။ အေမက ၾကယ္ေတြကို တံခ်ဴနဲ႔ နက္ဖ်န္မွ ခူးေပးမယ္ ဆိုေတာ့မွ အိပ္ေပ်ာ္ သြားခဲ့တယ္။ အခုေတာ့ လိႈင္သာ အိပ္ေပ်ာ္ရာက ျပန္ႏိုးလာပါ့မယ္ဆို အေမ့ တံခ်ဴနဲ႔ ကို ၾကယ္ေတြ ခူးဖုိ႔ ႀကိဳးစားမိမယ္ ထင္တယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ ျဖစ္မလာႏိုင္ေတာ့ဘူး ဆိုတာကိုေတာ့ တံခ်ဴနဲ႔ ကို ႏွစ္ေယာက္လံုး သေဘာေပါက္ နားလည္ ထားၾကပါတယ္။
လိႈင္ မရွိေတာ့တာက လဲြရင္ အားလံုး အဆင္ေျပတဲ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးကို သတိထား ၾကည့္မိရင္ မိုးေမွာင္လာတုိင္း တလက္လက္ လင္းလာတဲ့ ၾကယ္ေလးေတြကို ျမင္ႏုိင္ဦးမွာ... ေနာက္ အေမ့ရဲ့ ခူးဆြတ္ျခင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ မခံ ခဲ့ရတဲ့ ၾကယ္ကေလးရယ္၊ ကို အပိုင္စား ေပးထားတဲ့ လိႈင္တစ္ဦးတည္းပုိင္ ၾကယ္တာရာ အားလံုးရယ္ဟာ ကတၱရာလမ္းေပၚက ေပါက္ေပါက္ဆုပ္ ေတြလို ကို႔ကို ဆြဲေဆာင္ၾကတယ္။ အဲဒီ ေပါက္ေပါက္ဆုပ္ ေတြကို အငန္းမရ ေကာက္စားခ်င္ေနတဲ့ ကေလး တစ္ေယာက္လိုပဲ ကို လြမ္းမိပါတယ္လႈိင္။
ကို ဒီပန္းျခံထဲကို ေန႔တိုင္း လိႈင့္ကို က်ဴရွင္လုိက္ပို႔တဲ့ အခ်ိန္ေတြဆို ေရာက္ျဖစ္တယ္။ က်ဴရွင္ ဆင္းတဲ့အခ်ိန္ ညအထိ ကို ျမက္ခင္းေပၚမွာ ပက္လက္လွန္ၿပီး ၾကယ္ေတြ ၾကည့္ရင္း ေစာင့္တာေပါ့။ ညေနခင္း အလင္း ကုန္လို႔ မီးမပ်က္တဲ့ ေန႔ဆို လမ္းမီးေခ်ာင္းေတြ လင္းလာတာ ျမင္ႏုိင္ေသးတယ္။ ညေန ေန၀င္ရီတေရာ အခ်ိန္မွာ လမ္းမီးေခ်ာင္းေတြ လင္းလာရင္ ဟိုးတုန္းက က်ဴရွင္ဆင္းလာတဲ့ လႈိင့္ကို ကို ျမင္လုိက္ရသလို ၀မ္းသာစရာ ေကာင္းတဲ့ အလင္းေရာင္ ျဖတ္ခနဲ လက္လက္ သြားတတ္တယ္။
လႈိင္တို႔ ရပ္ကြက္ထဲက ကေလးေတြေတာင္ အဲဒီက်ဴရွင္မွာ တက္ကုန္ၾကၿပီလိႈင္... လိႈင့္ကို ေစာင့္ေစာင့္ ေနရင္း ဆင္းမလာရင္ ကို သူတို႔နဲ႔ လုိက္လိုက္ ျပန္ျဖစ္တယ္။ သူတို႔ကလည္း အကိုႀကီး ဘာျဖစ္တယ္၊ ညာျဖစ္တယ္ေပါ့။ အခ်ိန္ကာလမ်ား ေရြ႕လ်ားတာ ျမန္တယ္ေနာ္... အကိုႀကီးလို႔ ေခၚခဲ့တဲ့ လိႈင့္ ေမာင္ေလးေတာင္ အခုခ်ိန္မ်ား ျပန္ေတြ႔ရရင္ ဦးဦးလုိ႔ ေခၚမလားပဲ။ ဘာပဲေျပာေျပာ သူတိုန႔ဲအတူ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ တတ္တာရယ္၊ အျမဲ ေကာင္းကင္ကို လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေမာ့ေမာ့ ၾကည့္တတ္ တာရယ္ ကိုေတာ့ ဘာေၾကာင့္မွန္း ခုထိ နားမလည္ ႏုိင္ၾကရွာဘူး။
က်ဴရွင္ဆင္းမွ ေတြ႔မယ္လို႔ လႈိင္ေရးသြားတဲ့ စာေလး ကို႔မွာ အခုထိ ရွိေသးတယ္လိႈင္။ တခါတေလေတာ့ အဲဒီေန႔က တစ္ေန႔လံုး ကိုတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ေက်ာင္းေျပးၿပီး စကားထုိင္ေျပာခဲ့ရရင္... ဆိုတဲ့ ေနာင္တေလးက အျမဲ စိတ္ထဲ ၀င္၀င္လာတယ္။ ဖိတ္ၿပီးသားႏို႔ေတာင္ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ျမင္ႏုိင္ေသးေပမဲ့ အဲဒီေန႔ေလးကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မေရာက္ ႏုိင္ေတာ့တာ ေသခ်ာတယ္။ ဖိတ္က်တဲ့ ႏို႔ကို လြယ္လြယ္နဲ႔ သုတ္ႏုိင္ေပမဲ့ အဲဒီ ေနာင္တေလး တစ္ခုကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ေျခာက္ခန္းသြားလိမ့္မယ္ မထင္ပါဘူးလိႈင္...
ညေန ရံုးဆင္းခ်ိန္ အိမ္ျပန္ခါနီးရင္ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွာ ခုထိ အျမဲ ေခါက္ထည့္ ထားတဲ့ လိႈင့္ရဲ့ စာေလးကို ျပန္ဖတ္မိတဲ့အခါ မေန႔ တစ္ေန႔ကလိုပဲလို႔ စိတ္ထဲမွာ ျပန္ထင္မိတယ္။ ဒီစာေလးထဲက ႏူးညံ့တဲ့ အမိန္႔ေတာ္ဟာ အခုခ်ိန္ထိ အစြမ္းထက္ပံုမ်ားကေတာ့ အခု ပန္းျခံ ျမက္ခင္းေပၚ ပက္လက္လွန္ အိပ္ေနတဲ့ ကို႔ကိုသာ ျမင္လွည့္ပါေတာ့ လိႈင္ရယ္...
မ်က္လံုးကို နာရီေပၚပို႔လိုက္ေတာ့ က်ဴရွင္ဆင္းခ်ိန္ ေရာက္မွန္း သတိထားမိတယ္။ အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း ၾကယ္ေတြဆီက မ်က္ႏွာလႊဲရင္း မတ္တပ္ထရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ပန္းျခံအ၀ကို တစ္လွမ္းခ်င္း တစ္လွမ္းခ်င္းထြက္၊ ဟိုညီေလးေတြ ေရာက္လာဖုိ႔ေတာ့ ေစာပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့... က်ဴရွင္ ေလွကားကေန ဆင္းလာတဲ့ ေက်ာင္းသူ ေလးေတြ ၾကားထဲမွာ လိႈင္ပါမလာႏုိင္ပါဘူးလုိ႔ ဘယ္သူကမ်ား အာမခံႏုိင္မွာလဲေနာ္...
Labels: short stories
